Η διαφωνία μεταξύ συζύγων είναι φυσική και αναμενόμενη, η εγωιστική όμως εμμονή στη διαφωνία είναι εκείνη που φανερώνει, ότι το ζευγάρι δεν κατάφερε να αντισταθεί στις δυσκολίες που του παρουσιάστηκαν, αλλά και ότι δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει διορθωτικούς ελιγμούς για την αποκατάσταση της σχέσης του. Η έλλειψη, επομένως, της ισορροπίας και ο εγωισμός ενός εκάστου οδηγεί, θα λέγαμε, το ζευγάρι στην απώλεια της αρμονίας και του ρομαντισμού και, εφόσον οι ανάγκες του πλέον δεν αλληλοεκπληρώνονται, αρχίζει ο καθένας χωριστά να παίρνει το δικό του προσωπικό μονοπάτι, με την ευχή και την ελπίδα να καταφέρει να τις ικανοποιήσει, κάτι που δεν του προσέφερε η/ο σύζυγός του/της.
Η ανάγκη της αλληλοπεριχώρησης σε μια υγιή σχέση
Για να διατηρήσουμε ζωντανό, ζωηρό και ακμαίο τον γάμο μας, χρειάζεται στο βάθος της υπάρξεως του να υπάρχει η «αλληλοπεριχώρηση», δηλαδή η συντροφική συνύπαρξη που σέβεται και δίνει χώρο στις αξίες, τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητες του άλλου. Αν δεν υπάρχει, τότε η συμβίωση θα γίνεται όλο και πιο βασανιστική. Με άλλα λόγια, σχέση που δεν αφήνει χώρο για αμοιβαία αγάπη, ελευθερία, ισοτιμία, έκφραση και σεβασμό των ορίων του άλλου, δεν μπορεί να λέγεται και να είναι υγιής.
Πιο συγκεκριμένα, υγιής σχέση σημαίνει ότι και οι δύο σύντροφοι αφιερώνονται στοργικά ο ένας προς τον άλλον, δίχως να καταπιέζουν και να υπερέχουν· δίνουν χώρο να εκφραστούν οι ανάγκες και τα συναισθήματά τους, αποδεχόμενοι τα προσωπικά όρια του καθενός (επιθυμίες, ιδεολογίες, αρχές κ.ά.). Η έλλειψη των παραπάνω οδηγεί σε κρίση του ζευγαριού, με αποτέλεσμα τη διάσταση ή τη διακοπή της σχέσης με τη λήψη μίας κορυφαίας και σημαντικής απόφασης, αυτής του διαζυγίου.
Τι σημαίνει ένα διαζύγιο και που οφείλεται
Ένα διαζύγιο, λοιπόν, επέρχεται όταν στην βάση της σχέσης και του γάμου υπάρχει ο εγωισμός, δηλαδή η αγάπη προς τον εαυτό μας και όχι η αγάπη προς τον/τη σύζυγό μας με τον οποίο επιλέξαμε να συζήσουμε. Όταν αυτό ειλικρινά ανακαλυφθεί, θα επιφέρει την καλλιέργεια και την εξέλιξη της σχέσης μας.
Διαζύγιο όμως δεν θα πει απλώς χωρίζω, αλλά ότι ασυνείδητα και ανώριμα ερωτεύτηκα, αγάπησα, φρόντισα, παντρεύτηκα έναν άνθρωπο που νόμιζα ότι ήξερα πολύ καλά. Και η έννοια της ανωριμότητας στην προκειμένη περίπτωση, υποδηλώνει θα λέγαμε ότι «δεν ήμουν έτοιμος να δεσμευτώ, να κάνω σχέση και έπειτα οικογένεια», με απλά λόγια να μεταβώ από το εγώ στο εμείς. Αυτή η έννοια της ανωριμότητας, επειδή συνδέεται και συνυπάρχει με την εσωτερική μας δυσαρμονία, πρέπει να αντιμετωπιστεί σωστά και αποτελεσματικά (με την βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας). Αλλά και η σκέψη ενός πιθανού διαζυγίου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία επιπλέον πράξη ανωριμότητος.
Η έννοια της φυγής και η σύνδεση με το διαζύγιο
Στην άκρη όμως της σκέψης μας, εκτός από την ανωριμότητα, υπάρχει και η έννοια της φυγής. Πόσες φορές άραγε τραπήκαμε και πάλι σε φυγή, για να αποφύγουμε την πάλη; Για παράδειγμα, ο γάμος, τον οποίο τώρα ενδεχομένως, σκεφτόμαστε να διαλύσουμε, ίσως υπήρξε αποτέλεσμα προηγούμενης φυγής μας, προκειμένου να απαλλαγούμε από μία καταπιεστική οικογένεια ή από τον φόβο της μοναξιάς και των οικονομικών δυσκολιών.
Επίσης, ο εθισμός και η εξάρτηση από μία κατάσταση θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως ένας τρόπος διαφυγής, που μας βοηθάει να αποδράσουμε από την πραγματικότητα των προβλημάτων που βιώνουμε. Και από την άλλη, το διαζύγιο που αποφασίζουμε να λάβουμε είναι επίσης ένας τρόπος αποφυγής του παρελθόντος, που βρίσκεται όμως στο παρόν και μας ακολουθεί. Ένας φαύλος κύκλος, δηλαδή, όπου διαρκώς με μία βαλίτσα στο χέρι, νομίζουμε ότι θα λύσουμε τα προβλήματά μας απομακρυνόμενοι από αυτά. Αν δεν έρθουμε αντιμέτωποι με τα αδιέξοδα, ίσως ποτέ δεν θα γνωρίσουμε και τον εαυτό μας αληθινά.
Αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα, παράλληλα φωτίζουμε τα σκοτεινά βάθη και τις πλευρές της υπάρξεώς μας και του ασυνειδήτου μας. Αν αυτό το καταφέρουμε, τότε θα ανακαλύψουμε ότι αυτός που μας πνίγει μέσα στη σχέση μας, αυτός που δημιουργεί το πρόβλημα και μας οδηγεί σε φυγή, ίσως δεν είναι τόσο η συμπεριφορά του/της συζύγου μας, όσο ο ίδιος ο ανεπίγνωστος, μέχρι εκείνη τη στιγμή, εαυτός μας.
Κάτω από αυτές τις σκέψεις, πρακτικά θα μπορούσαμε να ομολογήσουμε με βεβαιότητα ότι ο στοχασμός για την υλοποίηση ενός διαζυγίου, θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως κινητήρια αφορμή αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Η αυτογνωσία είναι εκείνη η οποία κατά συνέπεια θα γίνει λυτρωτική πυξίδα, που θα μας υποδεικνύει τυχόν αναγκαίες βελτιωτικές αλλαγές σχετικά με τον εαυτό μας αλλά παράλληλα και τον σωστό προσανατολισμό της αποφάσεως μας.
Ένα διαζύγιο, λοιπόν, θα πρέπει πρώτα απ? όλα να είναι η έσχατη λύση ενός ισχυρού και αθεράπευτου κλονισμού· όσον αφορά όμως αν ένα διαζύγιο είναι λυτρωτικό, αυτό πραγματικά εξαρτάται από τι και από ποιον θέλουμε να απαλλαγούμε.
Ιωάννης Γαζέτας
Ψυχοθεραπευτής
https://www.klik.gr/gr/el/body-and-soul/diazugio-anorimotita-fugi-i-lutrosi/