Αγάπη μου, ήρθες κι έπαιξες τη ζωή μας κορώνα γράμματα.
Ξέχασες όλα όσα ζήσαμε, όσα δώσαμε ο ένας στον άλλον. Όλα όσα θυσιάσαμε.
Έδωσες μια και τα διέλυσες όλα.
Άφησες στην άκρη την αγάπη που έλεγες πως μου είχες, όλη την αφοσίωση κι όλες τις υποσχέσεις σου για μια ζωή κοινή και ευτυχισμένη.
Έβαλες όσο εγωισμό μπορούσες να χωρέσεις σε λόγια και πράξεις και τα γκρέμισες όλα.
Άφησες στην άκρη την αγάπη που έλεγες πως μου είχες, όλη την αφοσίωση κι όλες τις υποσχέσεις σου για μια ζωή κοινή και ευτυχισμένη.
Έβαλες όσο εγωισμό μπορούσες να χωρέσεις σε λόγια και πράξεις και τα γκρέμισες όλα.
Ζήτησες kαι την τελευταία σταγόνα υπομονής και υποχώρησης που είχα, ώστε να συνεχίσουμε να είμαστε καλά.
Εγώ όμως δεν ήμουν πια, γκρεμίστηκε ο κόσμος μου και δεν καταλάβαινα καν τον λόγο.
Όλα τελείωσαν είπες κι έμεινα εγώ πίσω να κοιτάζω τα χαλάσματα.
Δεν κοίταξες πίσω ούτε για να δεις την καταστροφή που άφησες.
Εγώ όμως δεν ήμουν πια, γκρεμίστηκε ο κόσμος μου και δεν καταλάβαινα καν τον λόγο.
Όλα τελείωσαν είπες κι έμεινα εγώ πίσω να κοιτάζω τα χαλάσματα.
Δεν κοίταξες πίσω ούτε για να δεις την καταστροφή που άφησες.
Για μήνες δε θυμάμαι πως σήκωνα το βάρος της απόφασης σου.
Μιας κι έκανες ότι περνούσε από το χέρι σου για να μην τα καταφέρω χωρίς εσένα.
Χτύπησες στα πιο ευαίσθητα σημεία, έβαλες όλη σου τη “δύναμη” να αποδείξεις πως έφταιγα, πως χωρίς εσένα ήμουν ένα τίποτα. Τίποτα δεν άφησες όρθιο, αυτή είναι η αλήθεια.
Δεν άφησες το παραμικρό περιθώριο να μπορώ να συνεχίσω να σε αγαπώ.
Αυτή είναι η αλήθεια.
Σκότωσες ότι ωραίο είχα μέσα μου, κυρίως τον θαυμασμό μου για σένα.
Μιας κι έκανες ότι περνούσε από το χέρι σου για να μην τα καταφέρω χωρίς εσένα.
Χτύπησες στα πιο ευαίσθητα σημεία, έβαλες όλη σου τη “δύναμη” να αποδείξεις πως έφταιγα, πως χωρίς εσένα ήμουν ένα τίποτα. Τίποτα δεν άφησες όρθιο, αυτή είναι η αλήθεια.
Δεν άφησες το παραμικρό περιθώριο να μπορώ να συνεχίσω να σε αγαπώ.
Αυτή είναι η αλήθεια.
Σκότωσες ότι ωραίο είχα μέσα μου, κυρίως τον θαυμασμό μου για σένα.
Έμαθα να ζω με την απουσία σου, αλλά τα κατάφερα, στάθηκα όρθια κι άρχισα να χαμογελάω ξανά.
Κι αφού τα κατάφερα να είσαι σίγουρος πως “ουδείς αναντικατάστατος”.
Μπορώ να είμαι ευτυχισμένη και χωρίς εσένα, δεν ψάχνω πια το άλλο μου μισό, γιατί είμαι από μόνη μου ολόκληρη.
Κι αφού τα κατάφερα να είσαι σίγουρος πως “ουδείς αναντικατάστατος”.
Μπορώ να είμαι ευτυχισμένη και χωρίς εσένα, δεν ψάχνω πια το άλλο μου μισό, γιατί είμαι από μόνη μου ολόκληρη.
Σε τσάκισε και σε ισοπέδωσε ο αγώνας μου, η νίκη μου και ότι τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολο να τα καταφέρω μόνη μου.
Ο εγωισμός σου ακόμη και σήμερα δε σε αφήνει να δεις πόσο λάθος είσαι.
Να καταλάβεις πως όταν αγαπάς, δεν παίζεις την αγάπη σου κορώνα γράμματα.
Δεν πληγώνεις αυτόν που αγαπάς.
Δεν τον εκθέτεις σε έναν κίνδυνο που μπορεί να τον τσακίσει.
Ο εγωισμός σου ακόμη και σήμερα δε σε αφήνει να δεις πόσο λάθος είσαι.
Να καταλάβεις πως όταν αγαπάς, δεν παίζεις την αγάπη σου κορώνα γράμματα.
Δεν πληγώνεις αυτόν που αγαπάς.
Δεν τον εκθέτεις σε έναν κίνδυνο που μπορεί να τον τσακίσει.
Αγάπη μου, τώρα πραγματικά όλα τελείωσαν, τώρα που εσύ κοιτάζεις μπροστά όπως πάντα, μόνο που τώρα είμαι μπροστά σου,όχι πίσω σου.
Τώρα που εγώ βρήκα τον τρόπο να ζω ακόμη καλύτερα κι από πριν χωρίς εσένα.
Τώρα που εγώ βρήκα τον τρόπο να ζω ακόμη καλύτερα κι από πριν χωρίς εσένα.
Τώρα όλες σου οι προσπάθειες να αποδείξεις ότι χωρίς εσένα είμαι ένα τίποτα πέφτουν στο κενό, γιατί οποία δυσκολία και να βρεθεί μπροστά μου, θα την ξεπεράσω όπως ακριβώς έκανα και με σένα. Λυπάμαι λίγο μόνο που αυτό σε στεναχωρεί, πίστευες πως θα γυρίσω πίσω παρακαλώντας σε, έπαιξες κι έχασες όμως..
Λυπάμαι για μένα γιατί ήσουν τόσο λίγος τελικά.
Λυπάμαι για μένα γιατί ήσουν τόσο λίγος τελικά.
Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδη