Όταν αυτός που περίμενες από καιρό να έρθει, φανεί, θα το καταλάβεις. Κάτι μέσα σου θα νοιώσει διαφορετικά. Αλλιώτικα από ότι έχει συνηθίσει να αντιδρά. Όλα θα σου βγαίνουν αβίαστα και ελεύθερα, χωρίς δεύτερη σκέψη και διστακτικά, ακόμα και τα πιο μικρά πράγματα που σκεφτόσουν πάντα πριν τα κάνεις.
Δε θα σε νοιάζει το παρελθόν το δικό του, αλλά ούτε το δικό σου, με ποιες έβγαινε και γιατί, ποιες από όλες εκείνες τις
σκιές του παρελθόντος πλήγωσε αλλά και από ποιες πληγώθηκε βαθιά. Δε θα σε νοιάζει αν αγάπησε πολύ πριν από σένα, αν πόνεσε ή αν έκλαψε σε άλλη αγκαλιά.
Δε θα σκέφτεσαι αν γεννήθηκε σε βάρκα ή σε κάποιο από τα Κανάρια νησιά. Δε θα υπολογίζεις πόσα ψέματα είπε και γιατί. Πόσες αλήθειες ειπώθηκαν σε όλες εκείνες, τις προηγούμενες υπάρξεις που πέρασαν από δίπλα του. Δε θα ζηλεύεις στην ιδέα, ότι εκεί που βρίσκεται μαζί σου, ήταν ήδη πριν από σένα με κάποια άλλη που είχε για συντροφιά.
Δε θα ψάχνεις συνεχώς το σωστό και το λάθος, τα πρέπει και τα δε πρέπει. Το μόνο που θα σκέφτεσαι και θα χαμογελάς είναι ότι βρίσκεται κοντά σου, ότι σου κρατά το χέρι τρυφερά και συ λάμπεις από μέσα προς τα έξω, σα να σε λούσανε με εκείνη τη λαμπερή, μαγική χρυσόσκονη.
Ότι μέσα στα μάτια του, βλέπεις τον κόσμο που είχες ονειρευτεί, που είχες αγαπήσει. Ότι πίσω από το χαμόγελό του, υπάρχει η ζωή που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί του.
Πίσω από το καλημέρα και το καληνύχτα όλα τα σ’ αγαπώ του κόσμου, σε μία μόνο λέξη.
Αυτό που έψαχνες να βρεις, είναι όλα αυτά που ανακαλύπτεις κάθε φορά που τα μάτια σου ανοιγοκλείνουν από ευτυχία. Όλα αυτά που θα ήθελες να έχεις σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου, από εδώ και πέρα.
Όλα τα καλά, τα στραβά και τα άσχημα που θα ήθελες να τα περάσεις με εκείνον, με αυτόν τον ένα που ήρθε όχι μόνο να σου αλλάξει τα ζωή αλλά να σε κάνει να πιστέψεις ότι κάθε ιστορία έχει το τέλος που της δίνεις.
Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα