Πέσαμε στην παγίδα της υπομονής και χάσαμε τη ζωή μας.
Πέσαμε στην παγίδα του “τι θα πει ο κόσμος” και κατάπιαμε το δίκιο μας.
Μας φλόμωσαν στο “καλό παιδί είναι, θα στρώσει” και μας έστρωσε για τα καλά, σε μια μίζερη πραγματικότητα δίχως τέλος.
Ακούσαμε τα περιβόητα “οι σχέσεις θέλουν προσπάθεια, να δες εμένα” και φάγαμε το κέρατο της αρκούδας.
Με όπλο τα παιδιά και την φαινομενική οικογένεια, καταλήξαμε να κοιμόμαστε με ξένους, που αφού έκαναν τη δουλειά τους, ξέχασαν την ύπαρξη μας.
Δώσαμε ευκαιρίες και πρώτες και δεύτερες μέχρι που χάσαμε το μέτρημα και το χαμόγελο μας.
Ματώσαμε τα χέρια μας για να μην ουρλιάξουμε και
μουσκέψαμε τα μαξιλάρια για να μην μας βλέπουν
οι άλλοι και τους χαλάμε την εικόνα!
Πιστέψαμε σε κούφια λόγια, σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και σε ψεύτικα περιτυλίγματα.
Γιατί έπρεπε να τα πιστέψουμε.
Γιατί έπρεπε να τα δεχτούμε.
Και όλα αυτά γιατί;
Για να μην στεναχωρησουμε τους άλλους.
Για να μην πληγώσουμε τα παιδιά μας.
Για να μη χαλάσουμε την ψεύτικη εικόνα.
Για να μην χαλάσουμε την βολή μας.
Και γλιστρούσε η ζωή μας στον κατήφορο.
Και το σώμα πονούσε από την έλλειψη.
Και η καρδιά πεινούσε για μια καλή κουβέντα.
Και το βλέμμα έμεινε να κοιτάζει στο κενό.
Και οι δρόμοι έκλεισαν…έγιναν αδιέξοδα!
Όχι, δεν έχω άλλη υπομονή.
Όχι, δεν έχω άλλα δάκρυα.
Όχι, δεν θα ακούσω πλέον κανέναν.
Φορτώνομαι την αξιοπρέπεια μου και φεύγω.
Τραβώ τον εαυτό μου από τους ψυχολόγους και βγαίνω να ζήσω.
Τέλος τα ψέματα, τέλος τα σκουπίδια,
τέλος οι μάσκες, τέλος τα “καλά παιδιά”
Ήρθε η ώρα να γίνω “το κακό παιδί”
Ήρθε η ώρα να είμαι ξανά ζωντανός!
Γράφει ο Τριστάνος
πηγή : loveletters.gr