Ήθελα!
Ήθελα έναν άντρα δυνατό να τον θαυμάζω! Έναν άνθρωπο με μπέσα και πυγμή,να με στηρίζει τις λιγοστές ώρες που λυγίζω. Έναν άντρα που θα είναι πιο μάγκας και πιο άντρας από μένα. Ένα γνήσιο αρσενικό, που θα με κάνει να νιώθω σιγουριά!
Λαχταρούσα!
Λαχταρούσα έναν ώμο που θα μπορώ να ακουμπήσω, λίγο να ξαποστάσω. Μία αγκαλιά ζεστή, για να μπορώ να κουρνιάζω και να ηρεμώ. Δύο χέρια αντρίκια, που θα με ζεσταίνουν τις ώρες που κρυώνω. Ένα φιλί όλο πάθος και λαχτάρα, που θα με συντροφεύει τις ώρες που δε σε έχω!
Δεν ζήτησα!
Δεν ζήτησα ποτέ κάτι που δε θα μπορούσες να μου δώσεις. Δε ζήτησα ποτέ τα ταξίδια, τα ακριβά αυτοκίνητα ή τη μεγάλη ζωή. Δε ζήτησα ποτέ ούτε καν τα πιο απλά, όπως μια βόλτα στη θάλασσα, ένα διήμερο δικό μας, μια κοντινή εκδρομή στην εξοχή!
Σου έδωσα!
Σου έδωσα αγάπη πολύ παραπάνω απ’ αυτή που πίστευα ότι θα μπορούσα να σου δώσω. Σε κανάκεψα στα χέρια μου σαν μικρό παιδί. Σε λάτρεψα και στο έδειξα. Σε πίστεψα και το ένιωσες.
Σε εμπιστεύτηκα, ενώ ήξερες από τι κόλαση είχα μόλις βγει. Σου έδωσα απλόχερα ότι μπορούσε ένας άντρας να επιθυμήσει.
Κατέθεσα!
Κατέθεσα στα χέρια σου σώμα και ψυχή μαζί. Άνοιξα την καρδιά μου και σ’ έκρυψα μέσα σαν φυλαχτό. Άνοιξα το στόμα μου και σου εμπιστεύτηκα όλα τα μυστικά μου. Άνοιξα την αγκαλιά μου και σου ψιθύρισα όλα τα όνειρά μου. Σε κοίταζα στα μάτια και σου έδειχνα όλο τον πόθο που έκρυβα για σένα!
Άξιζα!
Άξιζα την εκτίμηση και τον σεβασμό σου. Την αγάπη και την προσοχή σου. Τον χρόνο σου όλο και όχι το περίσσευμά σου. Άξιζα ότι μπορούσες να μου προσφέρεις κι αλλά τόσα που ποτέ σου δεν προσπάθησες.
Δεν άκουσες!
Δεν άκουσες ποτέ τα “θέλω”μου, έβλεπες μόνο τα δικά σου. Δεν είδες ποτέ τις ανάγκες μου, κρύφτηκαν πίσω απ’τις δικές σου. Δεν άκουσες ποτέ το παράπονό μου, γκρίνια το θεωρούσες.
Δεν αντιλήφθηκες ποτέ τη φυγή μου, νόμιζες ότι αστειευόμουν!
Και κάπως έτσι, τα λόγια σου έμειναν λόγια που ξεχάστηκαν. Και κάπως έτσι, το όνειρο έμεινε μισό. Και κάπως έτσι, δε με μέτρησες σωστά. Και κάπως έτσι, με θεώρησες δεδομένη. Και κάπως έτσι, με ξέχασες και με έχασες!
Γιατί εγώ αγόpι μου, κουράστηκα να παλεύω με τους δαίμονές σου. Γιατί θέλω να είμαι και πάλι δυνατή. Γιατί εμένα όταν με γνώρισες, γελούσα σαν μικρό παιδί και τώρα όλο και θυμώνω. Γιατί εγώ, μάγκα μου, σε ήθελα ολόκληρο κι όχι ότι σου περίσσευε!
Θυμάσαι;
Σου το ‘χα πει, η αληθινή γυναίκα δεν χαρίζεται, μόνο κατακτιέται! Σου είχα πει επίσης πως όταν χρειαστεί, φορτώνεται την αξιοπρέπειά της και φεύγει αθόρυβα. Όσο για την ένταση, τη θέλει μόνο στο κρεβάτι της και όχι στη ζωή της!
Σςςςςςςς! Τόσο αθόρυβα, που ούτε το κατάλαβες!
Γιατί εγώ φίλε μου, δεν κάνω για το “λίγο” σου!
Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου