Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Αν το σκεφτείς λίγο, θα δεις ότι για το φευγιό της έφταιγες και εσύ. Πάντα φταίνε και οι δύο. Και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο, προσπαθεί απλά να μην σε φορτώσει με τις ευθύνες σου. Όχι, δεν ξύπνησε ένα πρωί και αποφάσισε να γκρεμίσει όνειρα, σπίτι, σχέσεις, οικογένεια, για το τίποτα.
Ούτε είναι τόσο απλό, που μια συγνώμη ή μια αλλαγή στη συμπεριφορά σου μπορεί να τη γυρίσει πίσω. Η ψυχή της μάζευε χρόνια τώρα εκείνα που εσύ θεωρούσες ασήμαντα και την κορόιδευες που τα έπαιρνε τόσο κατάκαρδα.
Όμως έτσι ήταν από όταν την γνώρισες. Θυμάσαι; Ευαίσθητη και ρομαντική. Γιατί δε την πρόσεξες; Γιατί την έσπαγες μέρα με τη μέρα σε όλο και μικρότερα κομμάτια;
Και τώρα; Τι θες τώρα; Να γίνουν όλα όπως πριν; Να γίνει καλά με μια αγκαλιά, με ένα ταξίδι, με ένα πρωινό στο κρεβάτι; Μπα… Το τρένο έφυγε. Οι ράγες καταστράφηκαν και η όπισθεν πετάχτηκε στον πρώτο γκρεμό που συνάντησε μπροστά της. Ο λόγος είναι πιο βαθύς από ένα τρίτο πρόσωπο.
Ο λόγος είναι σε κείνη και σε σένα. Σε σένα και σε κείνη. Δεν έχει σημασία ποιανού μερίδιο είναι πιο μεγάλο ή ποιος είχε τελικά τα κότσια να φύγει. Δεν έχει σημασία ποιος δεν άντεξε και έφυγε πρώτος. Το μόνο που έχει σημασία είναι αν χωράει στο τραπέζι λίγη συζήτηση ακόμα.
Αν χωράει, τότε υπάρχει ελπίδα. Αν τα ποτήρια σας είναι γεμάτα αλλά δε υπερχείλισαν να γεμίσουν λεκέδες το τραπεζομάντηλο, τότε η παρτίδα ίσως μπορεί να κερδηθεί. Θέλει κόπο όμως και αγώνα, γιατί οι πληγές σε τέτοιες σχέσεις ζωής όπως η δικής σας, γίνονται τατουάζ στις πλάτες! Δε ξεπλένονται με ένα απλό συγνώμη ούτε με ένα «θέλω να είμαι μαζί σου».
Ναι, χαίρεται που είσαι εκεί και προσπαθείς. Αλλά πρέπει να έρθει πίσω και κείνη. Την ρωτάς αν μπορεί; Κάπου εκεί μετριέται και η αγάπη σας. Σου χτυπάει πόρτες και παράθυρα. Σου φωνάζει. Ή θα σε κρατήσει εκεί να παλέψεις και να σώσεις ότι έχασες ή θα σε παρατήσει μόνο σε κάτι που δε επέλεξες.
Για να μην λέμε και ψέματα στους εαυτούς μου, όταν κάποιος έχει φύγει, αλλά αφήνει τον άλλον να προσπαθεί χωρίς να ξεκαθαρίζει, έναν στόχο έχει. Να τον τυραννήσει, να τον εκδικηθεί! Κάπου εκεί ξεκινάει και ο εξευτελισμός του ανθρώπου, της αγάπης, της συμβίωσης, της οικογένειας. Μην της το επιτρέψεις. Απλά μέτρα, αποφάσισε και προχώρα μπροστά. Με το κεφάλι ψηλά και τα εργαλεία έτοιμα να επιδιορθώσουν τις ζημιές.
Έναν άνθρωπο που αγάπησες, που θαύμασες, που ερωτεύτηκες, δεν τον αφήνεις να πέσει χαμηλά. Πόσο μάλλον δεν τον οδηγείς εσύ στον πάτο. Δεν αντέχεις να το δεις. Δεν αντέχεις να το ζεις. Δεν αντέχεις να το έχεις βάρος στην ψυχή σου.
Αν ο στόχος της λοιπόν είναι η εκδίκηση, να θυμάσαι ότι πιο πολύ πονάει αυτός που εκδικείται. Ο πόνος επιστρέφει στην πηγή του.
Δεν μπορείς να ευτυχήσεις, αν πίσω σου αφήσεις στάχτες.
Δεν μπορείς να ξαναγεννηθείς, αν κάψεις τις ρίζες σου.
http://loveletters.gr/30516-2/?fbclid=IwAR0RgADhiQbe4x7GsqtF-74zJ6OWiaDBUHDAFE3DG005F7evwbkT0xKsT-M