Η συγχώρεση κατ’ επανάληψη σημαίνει βλακεία. Κάποιοι άνθρωποι όσο πιο πολύ τους αγαπάς και τους συγχωρείς, τόσο πιο πολύ σ’ εκμεταλλεύονται. Κάποιοι άνθρωποι αδιαφορούν που τους αγαπάς. Είναι αυτοί που δεν νοιάζονται για τα δικά σου θέλω, παρά μόνο για τα δικά τους.
Την φώναξες “πουτ@να”, της φόρτωσες το τέλος της σχέσης μας. Εκείνη, η τρίτη, η τσούλα, η ξετσίπωτη που σου χάλασε το σπίτι. Φώναξες κι εμένα προδότη, φώναξες λέξεις σκληρές για να ξεσπάσεις την οργή σου.
Να μη με θυμάσαι όπως βολικά διατυμπανίζεις από εδώ κι από εκεί.
Να μην με θυμάσαι όπως θέλεις να ξεγελάς τον εαυτό σου, τις νύχτες που πια δεν είμαι εκεί.
Να μην με θυμάσαι σαν νικήτρια, που από εγωισμό δηλώνεις ότι είσαι.
Παρακάτω αναγράφονται 5 σημάδια, που δείχνουν ότι δίνουμε πάρα πολλά στους άλλους και μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου:
Θύματα και δράστης μοιράζονταν την ίδια κατοικία
Η απιστία για μερικούς ανθρώπους έχει διαβαθμίσεις. Κάποιοι μπορεί ακόμη και να συγχωρήσουν το ένα είδος απιστίας έναντι του άλλου, ανάλογα με το ποιο θεωρούν χειρότερο.
Διαβαθμίσεις απιστίας:
Δυστυχώς, όταν κάποιος βρίσκεται σε μια τέτοια ψυχολογική κατάσταση δεν μπορεί να την αλλάξει αμέσως. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας και χαρίστε του θετικές επιβεβαιώσεις, ακόμη κι αν δεν τις πιστεύετε αυτή τη στιγμή.
Δοκιμάστε να κάνετε κάποιες σωματικές δραστηριότητες, όπως τζόκινγκ, ποδηλασία ή πεζοπορία σε κάποιο κοντινό σας άλσος. Οτιδήποτε θα ανεβάσει τον καρδιακό σας ρυθμό, θα ενεργοποιήσει τους μυς σας, και ως συνέπεια θα αντλήσει ενδορφίνες, μπορεί να σας βοηθήσει ψυχολογικά. Εάν δεν μπορείτε να ξεκινήσετε με την αντιμετώπιση των συναισθημάτων σας, θα μπορούσατε να αρχίσετε με τη φροντίδα του σώματός σας.
Γιατί μου δημιουργεί κενά η απουσία σου; Γιατί παλεύω να σε δικαιολογώ ενώ εσύ ακόμα λείπεις;
Μάταια σπάω το κεφάλι μου να βρω εξηγήσεις σε κάτι που είναι οφθαλμοφανές.
Αν ήθελες θα ήσουν εδώ. Αν με ήθελες θα ήσουν εδώ.
Σε κακή ψυχολογική κατάσταση φαίνεται ότι βρίσκονται πολλοί αστυνομικοί ανά τον κόσμο, όπως προκύπτει από έρευνα του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου (UCL), η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Occupational & Environmental Medicine».
Σε πνίγουν όμως αυτές οι ανεξήγητες ελπίδες για το πότε θα πραγματοποιηθούν επιτέλους. Όλες αυτές οι προσδοκίες που κρύβονται πίσω από αλήθειες τις οποίες αρνείσαι να αντιμετωπίσεις.
Οι άνθρωποι που δεν αγαπούν μισούν, ζηλεύουν και χάνονται σε μια άβυσσο χωρίς προορισμό. Για αυτό και τους βλέπεις σκληρούς, φαινομενικά χαρούμενους και αδέξια αισιόδοξους.
Δεν έχουν μάθει να δίνουν και να παίρνουν και αυτό τους πληγώνει.
Όμως τα καλά νέα είναι ότι χρειάζονται μόνο 12 δευτερόλεπτα για να ξεγελάσετε τον εγκέφαλό σας ώστε να είναι πιο θετικός. Πώς θα το πετύχετε; Απλά συνεχίστε την ανάγνωση.
Αρχικά, ας μιλήσουμε για τις αρνητικές σκέψεις. Είναι φυσιολογικές. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι έλκονται προς την αρνητικότητα. Σύμφωνα με τους ειδικούς οι εγκέφαλοί μας αντιδρούν πιο έντονα στα αρνητικά συναισθήματα και διατηρούν καλύτερα τα μαθήματα που αντλήθηκαν από κακές εμπειρίες (έναντι των καλών).
Μας ευχαριστείς αργότερα.
Στην πλειοψηφία οι γυναίκες είναι εκείνες οι οποίες παλεύουν για να κρατήσουν μια σχέση και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους γι’αυτό. Αλλά υπάρχει και ένα κρίσιμο σημείο όπου η σχέση έχει φτάσει σε τέλμα και δεν υπάρχει τρόπος να ξανακολλήσει το γυαλί.
Σίγουρα δεν θέλουμε να μιλήσουμε για κάποιου είδους «εκδίκηση» λόγω του πληγωμένου εγωισμού μας, αλλά αυτό που θέλουμε είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη! Με μία δόση χιούμορ λοιπόν, νιώθουμε την ανάγκη να καταλάβει ο πρώην σύντροφός μας πως έκανε λάθος. Δεν εκτίμησε αυτό που είμαστε;
Όσο περισσότερο πιέζει τον εαυτό του να βγει από την θλίψη του, νιώθει ενοχές που δεν μπορεί να το καταφέρει, θυμώνει με τον εαυτό του και αυτός ο θυμός ανακυκλώνει τη θλίψη.
Όταν κάποιος νιώθει έτσι, το μυαλό και η καρδιά του κολλά σε ένα σημείο και δεν μπορεί να προχωρήσει εύκολα, να βρει ένα καινούργιο ρυθμό.
Αυτή η παρόρμηση άλλες φορές σε πάει παρακάτω, άλλες φορές όμως, εκδηλώνει μια πιεστική πλευρά του εαυτού σου. Ξέρεις ότι σε γενικές γραμμές έχεις υπομονή. Ίσως εάν ελέγχεις αυτή την αρχική σκέψη και παρόρμηση, στις προσωπικές σου σχέσεις, αλλά και στη ζωή σου γενικότερα, να πετύχεις αυτό που θες.
Ζούμε τις μέρες της αγένειας. Εκείνης της αγένειας της βαθιά ριζωμένης μέσα μας. Είναι οι μέρες που η ευγένεια θεωρείται ξεπερασμένη και παλιακή. Ντεμοντέ και βαρετή. Και δεν μιλάμε για εκείνη την τυπική ευγένεια που έχει μέσα της το «πρέπει», αλλά εκείνη που στην βάζουν μέσα σου οι ρίζες του σπιτιού σου, του σχολείου σου, του κοινωνικού σου περίγυρου.
Δεν μιλάμε καν για εκείνες τις προσποιητές γλυκουλίτσες και τις γλυκερές καλημεροκαλησπέρες της διαδικτυακής λατρείας. Αυτές είναι χειρότερες κι από την αγένεια γιατί είναι τόσο επιτηδευμένες, τόσο καλά σκηνοθετημένες, που υποτιμούν κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μας.
Είναι αυτός ο οποίος περιφρονεί οτιδήποτε γύρω του με κάθε τρόπο και παρουσιάζεται ως μοναδικός, ξεχωριστός και ως ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στην γη. Πάντα αλαζόνας και υπερόπτης.
Πόση τοξικότητα μπορεί να επιφέρει στους γύρω του δεν περιγράφεται! Σκοπός του είναι να ρίξει το δηλητήριο του μόνο και μόνο για να υπομονεύσει την αυτοπεποίθηση του περίγυρου του.
Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει μια «ανώτερη» βούληση που ελέγχει και ρυθμίζει τις ζωές των ανθρώπων, αλλά σίγουρα υπάρχουν εκείνοι που έχουν χρεώσει την πορεία της ζωής τους σ’ αυτήν τη βούληση, την οποία θεωρούν πως δεν μπορούν να την ελέγξουν.
Άλλοι την ονομάζουν μοίρα, άλλοι πεπρωμένο και κάποιοι άλλοι σύμπαν.
Οριοθέτηση
Προκειμένου να μπορέσουμε να βάλουμε όρια στον εαυτό μας και τους άλλους, σημαίνει ότι πρώτα θα ακούσουμε τον εαυτό μας, τις ανάγκες μας, τα θέλω μας, τις αντοχές μας. Είναι μεγάλο και δύσκολο το ταξίδι των προσωπικών ορίων. Πολλοί είναι αυτοί που δυσκολεύονται να βάλουν όρια, που φοβούνται την κριτική των άλλων, που έρχονται αντιμέτωποι με χειριστικές συμπεριφορές.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να είσαι ή να θεωρείσαι δεδομένος; Ένα είναι το σίγουρο. Πως δεν υπάρχει αγάπη, σε καμία απ’ τις δύο καταστάσεις. Εκείνος που σε θεωρεί δεδομένο δε σε έχει αγαπήσει. Μόνο όταν πάρεις την απόφαση να φύγεις, σε λατρεύει. Ναι! Πολύ καλά διαβάζεις. Γίνεσαι αντικείμενο λατρείας σε τέτοιο σημείο που θα κάνει -σχεδόν- τα πάντα για να σε φέρει πίσω.
Και για πες μας τώρα, πόσο άντρας νιώθεις που της ξέσκισες την ψυχή της;
Πόσο μεγάλος άντρας νιώθεις, που την έσυρες στα πατώματα και που την έκανες να χάσει τον χρόνο της, τον εαυτό της, τον ύπνο της, την ηρεμία της κι εν τέλει την ζωή της;
Όπως γράφουν στην επιθεώρηση «Evolutionary Behavioral Sciences» ο δρ Μόρις και οι συνεργάτες του από το University College του Λονδίνου (UCL) ζήτησαν από 5.707 εθελοντές από 96 χώρες να συμπληρώσουν ειδικά ερωτηματολόγια για τα συναισθήματα και τα σωματικά προβλήματα που τυχόν είχαν εκδηλώσει έπειτα από έναν πρόσφατο χωρισμό από την μόνιμη ρομαντική σχέση τους.
Στη ζωή έμαθα ότι υπάρχουν τα μικρά αντίο και το μεγάλο αντίο που δίνει το τέλος. Τα μικρά αντίο είναι αυτά που λες όταν έχεις πληγωθεί, αλλά αντέχεις να μείνεις λίγο ακόμη και παρακαλάς ο άλλος να κάνει την υπέρβαση και να σου ζητήσει να μείνεις. Πολλές φορές τα λες και δεν τα εννοείς. Τα λες εν βρασμώ ψυχής ή με γεμάτο το μυαλό αμφιβολίες. Δε θες πραγματικά να το πεις, όμως στιγμιαία φτάνεις στα όρια σου και το ξεστομίζεις το ρημάδι το “αντίο”.
Σήμερα θα μιλήσω για εκείνους κι εκείνες που παιζουν με ψυχές.
Εκείνους κι εκείνες που γκρεμίζουν όνειρα ανθρώπων που τους πίστεψαν.Όλους αυτούς που νιώθουν τρανοί και δυνατοί όταν ποδοπατούν ανθρώπους που τους στάθηκαν.
Όλους εκείνους που εκμεταλλεύονται κάθε ίχνος καλοσύνης που έρχεται στο δρόμο τους επειδή είναι ανίκανοι οι ίδιοι να ανταποδώσουν το καλό που τους προσφέρεται.
Είμαι απόλυτα σίγουρη πως κάπου έχεις ή είχες μια γυναίκα γύρω σου που δεν ζητάει πολλά, μα σου προσφέρει μέσα σε κάθε ευκαιρία ότι πιο αγνό υπάρχει μέσα της. Πολλές φορές το προσπερνάς βιαστικά και ούτε ευχαριστώ δεν λες γιατί συνήθισες την προσφορά της και το πήρες για δεδομένο. Αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν είναι, ούτε θα είναι τίποτα δεδομένο στην ζωή μας και όποια πράξη ή συμπεριφορά εμπεριέχει καλοσύνη δεν πρέπει να μην εκτιμιέται.
Και δεν ζητάς πολλά από έναν άνθρωπο. Ζητάς μόνο αυτά τα απλά και μικρά που να δείχνουν ότι σε σκέφτεται. Που να δείχνουν ότι πραγματικά νοιάζεται για σένα και θέλει να είναι στη ζωή σου όσο γίνεται και όσο μπορεί.
Η αμήχανη στιγμή που θα σε συναντήσω ξανά τυχαία μετά από καιρό και απλά θα προσπεράσω. Θα προσπεράσεις.
Κι είμαστε ακόμη ζωντανοί. Μετά από τα τόσα χτυπήματα, ναι ρε είμαστε ακόμη ζωντανοί. Και θα παραμείνουμε, γιατί γεννηθήκαμε δυνατοί. Μην σας τρομάζει ο πόνος μας, είναι έντονος το ξέρω, αλλά έτσι πονάνε οι δυνατοί.
Η ευαισθησία είναι δύναμη κι όχι αδυναμία. Αγαπώ, σημαίνει αγαπώ πρώτα τον εαυτό μου. Αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου ποιος νομίζεις ότι θα το κάνει;
Πόση προσπάθεια μπορείς να προσποιείσαι ότι η αγάπη δεν ήταν αυτό που ήθελες;
Πόσο να προσποιείσαι ακόμη;
Πόση ψυχή πρέπει να βγάλεις, πόσα όχι πρέπει να πεις;
Σε τι θέση πρέπει να βρεθείς για να πεις ένα αντίο που με τίποτα δεν θέλεις;
Καθόταν σε ένα παγκάκι απέναντί μου με βλέμμα απλανές, χαμένο μέσα σε σκέψεις.
Το πρόσωπό της φαίνονταν ωχρό, χωρίς χρώμα, κουρασμένο, γεμάτο βαθιές ρυτίδες.
Τα μάτια της, που κάποτε νόμιζες ότι σου χαμογέλαγε η θάλασσα, τώρα σε κοιτούν και νιώθεις ότι θα σε παρασύρουν να σε πνίξουν στον βαθύ ωκεανό της.Το βλέμμα της ήταν προσηλωμένο ώρα σε ένα σημείο, λες και περίμενε κάποιον που δεν θα ερχόταν ποτέ.
Αντιτίθεται σε αυτά που έχετε ακούσει. Όμως είναι καιρός να ενημερωθείτε για κάποια πράγματα που ορίζουν τη ζωή σας αυτή τη στιγμή.
Ας πάμε λοιπόν να δούμε τα πράγματα από κοντά…
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σαν την Μαρία και το Γιάννη.
Η Μαρία ζει τη ζωή της σαν μοναχική καβαλάρισσα…
Η αξία της εξαρτάται από το αν έχει σχέση, πώς τη βλέπουν οι άλλοι, χαρά παίρνει μόνο από τη δουλειά της και περνάει μεγάλες περιόδους νιώθοντας βαθιά μοναξιά.
Ο Γιάννης αδυνατεί να καταλάβει τι ζητάνε οι γυναίκες.
Κι αν ανεβαίνεις όλα εκείνα τα σκαλιά ένα-ένα, προσεκτικά, κι αν είσαι σίγουρος πως ξέρεις πια τον τρόπο να ανεβαίνεις τις ανηφόρες, κι αν στον Γολγοθά σου επικρατεί πάντοτε η αξιοπρέπεια, η ζωή σου θα επιμένει περίτρανα να σε ξαφνιάζει, να σε μαθαίνει, να σε τιμωρεί. Τώρα πια, ξέρεις καλά πως, δεδομένος είσαι μόνο εσύ, ο αγώνας σου, το πείσμα σου. Ναι, «ξανά και ξανά απ’ την αρχή» μέχρι να μην μπάζει από πουθενά. Ναι, «πάλι σε εσένα» μέχρι να σε βρεις επαρκώς δυνατό για να μπορέσεις να χειριστείς τα επόμενα.
Άλλο αγάπη και άλλο έρωτας φίλε μου. Η αγάπη θέλει κότσια , θέλει θυσίες , θέλει να μπορείς να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και αν χρειαστεί να τα βάλεις και μαζί του.
Η αγάπη δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν χωρά “πρέπει”. Κυριαρχεί ένα μόνο συναίσθημα.
Θέλω αυτόν τον άνθρωπο μαζί μου, πάση θυσία. Για να το πετύχω αυτό είμαι διατεθειμένος να κάνω υποχωρήσεις, να δεχτώ την διαφορετικότητα του άλλου, με δύο λόγια να τον σεβαστώ.
Τι γίνεται όμως με τις αγάπες εκείνες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, σε βαθμό που να τις θέτουν σε κίνδυνο. Τι γίνεται δηλαδή στα δύσκολα; Τα παρατάμε και επιλέγουμε την φυγή; Φυσικά και όχι.
«Είμαι δεμένος με αυτό τον άνθρωπο», «υπάρχει ένας ισχυρός οικογενειακός δεσμός μεταξύ μας», «είμαστε μια ισχυρή ομάδα που έχει δέσει και παράγει θεαματικά αποτελέσματα», «νιώθω τόσο εγκλωβισμένος σε αυτή την κατάσταση, μου φαίνεται αδύνατον να απαγκιστρωθώ».