Και ήρθε επιτέλους η στιγμή να σε κοιτάξω κατάματα και να σε αντιμετωπίσω. Το πάλευα μέσα μου καιρό.
Φουρτούνα ολόκληρη τα αισθήματα που με κυρίευαν κάθε φορά που σε αντίκριζα. Απόψε, όμως, αποφάσισα για το καλό μου να ξορκίσω τους φόβους μου.
Θυμάμαι τη μέρα που σε είδα για πρώτη φορά. Φορούσες ένα φόρεμα χαριτωμένο και κίτρινο, το χρώμα που μισούσα. Τα μαλλιά σου μαύρα και ολόισια έπεφταν στους ώμους σου. Τα μάτια σου όμοια με αρπακτικά στόχευαν εκεί που
απερίσκεπτα είχα επιλέξει να αφεθώ, δίνοντας όρκο σιωπηλό, όμοιο με κατάρα, πως στο τέλος θα το κέρδιζαν και θα το έκαναν δικό τους.Θυμάμαι τη μέρα που σε είδα για πρώτη φορά. Φορούσες ένα φόρεμα χαριτωμένο και κίτρινο, το χρώμα που μισούσα. Τα μαλλιά σου μαύρα και ολόισια έπεφταν στους ώμους σου. Τα μάτια σου όμοια με αρπακτικά στόχευαν εκεί που
Θυμάμαι πως ,όταν ακόμα σε είχα γιγαντώσει στο μυαλό μου και σε θεωρούσα ανίκητη, σιχαινόμουν να σε αγγίξω.
Μέσα στο σκοτεινό μυαλό μου, το άγγιγμά σου ήταν ότι πιο σιχαμένο.
Αισθανόμουν τρελή που έναν άνθρωπο που δεν τον γνώριζα καλά καλά τον ζήλευα. Γιατί αυτό ήσουν πια για μένα, η προσωποποίηση της ζήλιας.
Ένιωθα αδύναμη μπροστά σου. Είχες πλανεψει εκείνο που αγαπούσα.
Θα το πεις φαντασία, θα ανταπαντήσω και θα το πω προαίσθημα…
Όταν μια γυναίκα έχει προαίσθημα για κάτι δύσκολα πέφτει έξω, το γνωρίζεις φαντάζομαι και εσύ πολύ καλά.
Θα σου έχει τύχει κάποια στιγμή, δε μπορεί!
Όσο και αν προσπαθούσα να σε αποφύγω, στάθηκε αδύνατον.
Πάντα ήσουν εκεί να κρατάς κόκκινο πανί και να με εξοργίζεις και να μου θυμίζεις με ένα βλέμμα υπεροψίας την υπεροχή σου.
Ώσπου μια μέρα δεν άντεξα και λύγισα.
Σιχάθηκα να είμαι πιόνι σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι σου και σε αποτίναξα από πάνω μου.
Αποφάσισα να σε σταματήσω από το να με βασανίζεις και έτσι ακριβώς έγινε.
Απομάκρυνα από τα αυτιά μου αυτούς τους σκοπούς τους αλήτικους που σαν σειρήνα παρέσυραν θύτες και θύματα στον ρυθμό τους.
Με κούρασες και σε ξόρκισα από μέσα μου. Έπαψε να με στοιχειώνει η σκέψη σου..
Φεύγοντας, όμως, πήρες μαζί σου εκείνο που αγαπούσα και προστάτευα.
Ας είναι.
Επιλέγω να πάω πάσο!
Η τράπουλα ήταν από την αρχή σημαδεμένη…
Πάντα υπάρχουν νικητές και νικημένοι σε όλες τις παρτίδες.
Δέχθηκα την ήττα μου σιωπηλά μόνο και μόνο για να νικήσω στην επόμενη παρτίδα.
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο, έτσι δεν λένε;
Μέσα στο σκοτεινό μυαλό μου, το άγγιγμά σου ήταν ότι πιο σιχαμένο.
Αισθανόμουν τρελή που έναν άνθρωπο που δεν τον γνώριζα καλά καλά τον ζήλευα. Γιατί αυτό ήσουν πια για μένα, η προσωποποίηση της ζήλιας.
Ένιωθα αδύναμη μπροστά σου. Είχες πλανεψει εκείνο που αγαπούσα.
Θα το πεις φαντασία, θα ανταπαντήσω και θα το πω προαίσθημα…
Όταν μια γυναίκα έχει προαίσθημα για κάτι δύσκολα πέφτει έξω, το γνωρίζεις φαντάζομαι και εσύ πολύ καλά.
Θα σου έχει τύχει κάποια στιγμή, δε μπορεί!
Όσο και αν προσπαθούσα να σε αποφύγω, στάθηκε αδύνατον.
Πάντα ήσουν εκεί να κρατάς κόκκινο πανί και να με εξοργίζεις και να μου θυμίζεις με ένα βλέμμα υπεροψίας την υπεροχή σου.
Ώσπου μια μέρα δεν άντεξα και λύγισα.
Σιχάθηκα να είμαι πιόνι σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι σου και σε αποτίναξα από πάνω μου.
Αποφάσισα να σε σταματήσω από το να με βασανίζεις και έτσι ακριβώς έγινε.
Απομάκρυνα από τα αυτιά μου αυτούς τους σκοπούς τους αλήτικους που σαν σειρήνα παρέσυραν θύτες και θύματα στον ρυθμό τους.
Με κούρασες και σε ξόρκισα από μέσα μου. Έπαψε να με στοιχειώνει η σκέψη σου..
Φεύγοντας, όμως, πήρες μαζί σου εκείνο που αγαπούσα και προστάτευα.
Ας είναι.
Επιλέγω να πάω πάσο!
Η τράπουλα ήταν από την αρχή σημαδεμένη…
Πάντα υπάρχουν νικητές και νικημένοι σε όλες τις παρτίδες.
Δέχθηκα την ήττα μου σιωπηλά μόνο και μόνο για να νικήσω στην επόμενη παρτίδα.
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο, έτσι δεν λένε;
Γράφει η Τάνια Αναγνώστου
