Αν νομίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά με ‘σένα… Ξεκόλλα.
Αν νομίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά με ‘σένα γιατί πέρασαν από τη ζωή σου κάποιοι άνθρωποι πάνω στους οποίους επένδυσες συναισθηματικά και σ’απογοήτευσαν… Ξεκόλλα.
Δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που την πατάει απ’τους λεγόμενους ενεργειακούς βρυκόλακες.
Σίγουρα τους έχεις ακουστά… είναι ξακουστή φάρα. Μυρίζει σαπίλα από χιλιόμετρα αλλά δυστυχώς είναι δύσκολο να τους μυριστείς εξαρχής.
Σε ξεγελάνε… Έχουν τον τρόπο τους βλέπεις. Και δεν είναι ότι το έκαναν επιτηδευμένα σε’σένα. Όχι. Εσύ τους άφησες να στο κάνουν. Το ένστικτο, λένε ,δεν πέφτει ποτέ έξω κι εγώ θα συμφωνήσω κι ας την έχω πατήσει προσωπικά ουκ ολίγες φορές.
Κατά τη διάρκεια της ζωής σου θα γνωρίσεις πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι υπήρχαν από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, κάποιοι έρχονται και σου αλλάζουν τη ζωή, κάποιοι είναι απλά περαστικοί, κάποιοι θα σ’αγαπήσουν άνευ όρων γι’αυτό που πραγματικά είσαι και κάποιοι… θα σου πιούν το αίμα.
Το πρόβλημα είναι ότι εσύ κρατάς το καλαμάκι. Γι’αυτό μην το παίζεις θύμα και καημένος γιατί κανείς δεν θα σε λυπηθεί. Τα πάντα γύρω μας είναι επιλογές.
Ακόμη κι αυτή τη σκαρταδούρα εσύ την επέλεξες. Και μην μου πεις ότι δεν είχε πάει ποτέ το μυαλό σου κι έπεσες απ’τα σύννεφα όταν έγιναν πια ξεκάθαρες οι προθέσεις τους. Είσαι και ‘σύ συνεργός στο ”έγκλημα” κατά του εαυτού σου.
Μπαίνει στη ζωή σου ένας καινούριος άνθρωπος λοιπόν… είτε λόγω συγκυριών είτε λόγω τύχης είτε λόγω ατυχίας… Ξεκινάτε να περνάτε πολλές ώρες μαζί γιατί φαινομενικά κάνετε καλή παρέα και ”ταιριάζετε”. Ειδικά αν είστε κι οι δύο singles και άνεργοι… μιλάμε για πολλέέές ώρες μαζί!
Αυτή η ”φιλία” μοιάζει ιδανική και σαν από μηχανή θεός που ήρθε σ’αυτή τη φάση της ζωής σου που τίποτα ουσιαστικά δεν σου πάει καλά. Έχεις έναν άνθρωπο να πίνεις καφέ το πρωί να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου, τους προβληματισμούς, τα εpωτικά σου ευτράπελα, να βλέπετε ταινίες μαζί, να γελάτε, να κλαίτε κτλ.κτλ…
Κατά διαστήματα όμως… παρατηρείς διάφορα μικροπράγματα που σου χτυπάνε άσχημα αλλά λές ”η ιδέα μου θα είναι… πρέπει να δέχεσαι τους φίλους σου με τα ελαττώματα τους” κι όλα τα συναφή.
Κι έρχεται η στιγμή που ξυπνάς μια μέρα και τα βλέπεις όλα καθαρά και ξάστερα. Τόσο καιρό, μιλούσες μόνος σου. Μιλούσες σ’έναν άνθρωπο που ποσώς τον ενδιέφεραν τα προβλήματα σου,ποτέ δεν νοιάστηκε πραγματικά για’σένα και στο απέδειξε ξανά και ξανά αλλά εσύ δεν έβλεπες. Δεν σήμαινες τίποτα γι’αυτόν.
Ήσουν απλώς ένα αποκούμπι για να γεμίζει τις ώρες που δεν άντεχε το πετσί του. Για να συμπληρώνει τα κενά. Τον στήριξες σε κάθε δική του δύσκολη στιγμή. Τον σκέφτηκες σε κάθε σου χαρά. Προσπάθησες να τον ξεκολλήσεις απ’τη ρουτίνα του κι ας ήταν βαριά σκιά ακούνητη.
Προσπάθησες να τον κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Και τόσο καιρό εσύ έδινες κι αυτός έπαιρνε… κι όσο αυτός έπαιρνε τόσο εσύ άδειαζες… ώσπου στο τέλος δεν έμεινε τίποτα να δώσεις. Βούλιαξες και ‘σύ στο δικό του τίποτα.
Τώρα τα σκέφτεσαι και τρελαίνεσαι… απορείς πως όλον αυτόν τον καιρό ένα τόσο εγωκεντρικό πλάσμα, που δεν νοιάζεται για κανέναν πέρα από την πάρτη του, κατάφερε να σε ξεζουμίσει και ‘σύ να μην πάρεις γραμμή. Να σε κατακρίνει, να μην σου συμπαρασταθεί ούτε στιγμή, να θεωρεί κάθετι καλό που του’χεις προσφέρει, αυτονόητο και δεδομένο…
Μην απορείς. Μια λέξη μόνο θα σου πω. Manipulation. Ναι… κι όμως… αυτός ο άνθρωπος που μοιράστηκες το είναι σου και τον θεώρησες δικό σου άνθρωπο σε χειραγωγούσε κάτω από τη μύτη σου κι όταν κατάλαβε πως δεν μπορεί πια να το κάνει εξαφανίστηκε και πήγε να βρει καινούριο νέκταρ για να πιει και να χορτάσει τη δίψα του. Γιατί έτσι είναι όλοι αυτοί. Αχόρταγοι.
Μην κλαις και μην λυπάσαι… οι αληθινοί φίλοι είναι όντως μετρημένοι στα δάχτυλα. Και μπορεί να μην έχεις μια καθημερινότητα δίπλα τους αλλά είναι εκεί και θα είναι πάντα εκεί για ‘σένα. Κι αυτοί οι άνθρωποι είναι σπάνιοι κι ακριβοί.
Γι’αυτό μην ξαναχαραμίσεις τον πολύτιμο εαυτό σου για κανέναν φτηνιάρικο παρτάκια. Η πιο σάπια ράτσα ανθρώπου. Κι αν ποτέ τον συναντήσεις τυχαία και σου ‘πεί τη γνωστή ατάκα…”Που είσαι ρε φίλε… χαθήκαμε”… κοίταξε τον στα μάτια και πες του ”Κι αργήσαμε να το κάνουμε… γι’αυτό πάρε τη λυκοφιλία σου και σ’άλλη παραλία…”
Γράφει η Luna Sirano
