Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Τόσο μεγάλη αγάπη και τελείωσε. Πού πάει άραγε όταν τελειώνει; Που πάει, πες μου να ψάξω να την βρω. Δεν ήθελα απλά να μ’ αγαπήσεις. Να με καταλάβεις ήθελα. Να καταλάβεις ότι είμαι ένα ιδιαίτερο πλάσμα με πολύ ευαισθησία και αγάπη. Είναι η ευαισθησία μου που μου μιλάει και παρέχει στην καρδιά μου την ανιδιοτελή αγάπη.
Αυτήν που όταν σου μιλάει κλείνεις ασυναίσθητα τα μάτια. Αυτήν που σου καρφώνεται στις φλέβες και προκαλεί ένα σύμπλεγμα συναισθημάτων. Γιατί η γυναίκα κρατάει παραμάσχαλα την ευαισθησία της.
Κρατάει παραμάσχαλα την περηφάνια της. Και πρέπει να καταλάβεις ότι η πραγματική ευαισθησία δεν κλείνετε στο ”εγώ”. Κλείνετε στο εμείς. Εκείνο το εμείς που αγκαλιάζει την ψυχή σου, εκείνο που όταν πονάς αγαλλιάζει το είναι σου.
Πες μου λοιπόν γιατί να ανοίξω το στόμα της ψυχής μου όταν δεν βλασταίνει η αγάπη; Γιατί να χρωματίσω το βλέμμα των ματιών μου που όταν βλέπουν δεν κοιτάζουν απλώς, παρά αγαπούν το κάθε χρώμα σαν την ελπίδα στο χάραμα και σαν συγκίνηση μέσα στο ηλιοβασίλεμα;
Πες μου γιατί να καθαρίζω την μέρα μου απ’ τις άφορες και κίβδηλες λέξεις, χάνοντας την ουσία, αυτήν που μετριέται σαν συναίσθημα; Πες μου γιατί πεινάω για την ευαισθησία που αγγίζει τα μάτια, αυτήν που ανακουφίζει το βλέμμα;
Πες μου λοιπόν που πήγε η αγάπη σου, αυτήν που με αγκάλιαζε και έτρεμε; Οι άνθρωποι στα εύκολα αγαπάνε, στα δύσκολα λακίζουν. Το ξέρω πως απελπίστηκες. Το ξέρω πως μάτωσες. Αλλά κανείς όταν σ’ αγαπάει δεν σ΄ αφήνει να φύγεις.
Πολεμάει με νύχια και με δόντια μέχρι τελευταίας πτώσης. Αλλά δεν αγαπάνε όλοι το ίδιο. Η αγάπη πάει με το μέτρο. Άλλος αγαπάει ένα εκατοστό κι άλλος ένα μέτρο. Οι παλιοί κολλούσαν τα πάντα όταν ραγίζανε, οι νέοι εγκαταλείπουν ψυχή μου.
Όταν αγαπάς είναι για πάντα. Κι ας λένε κάποιοι δεν πιστεύουμε στο πάντα. Όχι ρε όσοι αγαπάνε αληθινά, αγαπάνε για πάντα! Ο έρωτας πεθαίνει, η αγάπη ποτέ. Γιατί οι μεγάλες ψυχές που ξέρουν να αγαπούν, αγαπάνε αληθινά και για πάντα.
Ακόμα κι όταν τα φώτα της αυλαίας πέσουν. Γιατί η αγάπη πάει πακετάκι με την κατανόηση. Δεν αγαπάμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Η κάθε αγάπη είναι μοναδική, ξεχωριστή.
Μην αγαπάς όσο μπορείς να αντέξεις. Αγάπα μέχρι η ψυχή σου να σπάσει, μέχρι να βγάλεις αέρα αθάνατο, μέχρι να σταματήσει να βρέχει στις παρυφές των ονείρων, μέχρι να αποτυπώσεις στην καρδιά σου την αιωνιότητα!
Αλλά αλήθεια που πήγε η τόσο μεγάλη αγάπη σου; Πού την έθαψες να πάω να της κάνω τρισάγιο; Πού πάει η αγάπη όταν τελειώνει;
