Γνωρίζεις φυσικά ότι δεν είναι δυνατό να σε καταλαβαίνουν πάντα οι άλλοι, ούτε και συ μπορεί να καταλαβαίνεις πάντατους άλλους.
Ο σύντροφός σου θα κάνει πράγματα που δεν καταλαβαίνεις, τα παιδιά σου θα σε ξαφνιάζουν και θα σε εκπλήσσουν σ’ ολόκληρη τη ζωή σου, οι πολιτικοί θα κάνουν και θα λένε απρόσμενα πράγματα και οι γύρω σου θα συνεχίσουν να σ’ απογοητεύουν και ν’ απογοητεύονται και οι ίδιοι, ως τη συντέλεια του κόσμου.
Αν περιμένεις από τους άλλους να καταλαβαίνουν οτιδήποτε λες και κάνεις, όχι μόνο θα νιώθεις πάντα απογοητευμένος, αλλά θα γίνεις και θύμα.
Έτσι:
Η εξονυχιστική ανάλυση μιας σχέσης μπορεί να σε θυματοποιεί.
Αν αισθάνεσαι υποχρεωμένος να κάθεσαι κάτω και να “διερευνάς” μόνιμα κάποια σχέση σου – και πιο ιδιαίτερα τον γάμο σου – ξεκινάς ίσως μια περιπέτεια πολύ πιο νευρωτική απ’ όσο φαντάζεσαι.
Η διερεύνηση των σχέσεων συχνά περιλαμβάνει μακριές συζητήσεις, προσπάθεια να καταλάβει ο καθένας τα κίνητρα του άλλου, καθώς και την υποχρέωση της διαρκούς συναισθηματικής συμπαράστασης. Όλα αυτά τα πράγματα είναι πολύ ωραία κατά καιρούς, αλλά, αν γίνουν τακτικό μέρος της σχέσης, γίνονται βασανιστικά, απογοητευτικά και αφάνταστα κουραστικά.
Ποιος έχει διάθεση να τρέχει όλη μέρα στις δουλειές του και να γυρίζει το βράδυ για να “διερευνήσει” μια σχέση; Πριν θεωρήσεις την αντίδραση του άλλου ως αδιαφορία, κοίτα καλύτερα αυτό που υποστηρίζεις. Οι πιο όμορφες σχέσεις που έχω δει είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που δέχονται ο ένας τον άλλον όπως είναι, αντί να αναλύουν οτιδήποτε κάνουν.
Οι δεκαπεντάχρονοι ερωτευμένοι δεν είναι ανώριμοι, όπως τους λένε, απλώς δέχονται τα πάντα ο ένας στον άλλον. Κοιτάζονται στα μάτια και αγαπούν αυτό που βλέπουν. Ούτε αναλύουν το γιατί, ούτε ζητάνε να καταλάβει ο ένας τον άλλον. Αν, όμως, “προχωρήσουν” σε μια “ώριμη” σχέση, θα βρεθούν, ύστερα από 5 χρόνια γάμου, να μιλάνε κάπως έτσι ο ένας στον άλλον:
“Γιατί το έκανες αυτό;”, “Δεν είσαι αυτός που νόμιζα!”, “Γιατί δεν κάνεις αυτό που θέλω;”, “Δεν με ρώτησες αν συμφωνώ”. Αν είσαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι ο έρωτας “τυφλώνει”, σκέψου το ξανά και λογάριασε πόσο δέχεσαι στη ζωή σου τους αγαπημένους σου γι’ αυτό που είναι.
Πιστεύω ότι το να μοιράζεσαι τη σκέψη και τα συναισθήματά σου είναι μια ωραία εμπειρία και την ενθαρρύνω, εφ’ όσον δεν γίνεται καταπιεστικά σαν καθήκον. Νομίζω όμως, παρ’ όλα αυτά, ότι οι σχέσεις στις μέρες μας υποβάλλονται σε υπερβολική ανάλυση και κει οφείλεται το γεγονός ότι, για πολλά ζευγάρια, η συμβίωση είναι πιο πολύ μαρτύριο παρά πάθος.
Το γεγονός είναι ότι είσαστε δυο διαφορετικοί άνθρωποι, που ποτέ δεν θα καταλάβετε απόλυτα ο ένας τον άλλον, αλλά ούτε και θα το θέλατε, αν το σκεφτόσασταν καλύτερα. Γιατί, λοιπόν, να μην προσπαθήστε να δεχτείτε ο ένας τον άλλον όπως είναι, βάζοντας ένα τέρμα σ’ αυτό το κομμάτιασμα, το αναμάσημα, τις ατέλειωτες αναλύσεις και διερευνήσεις της σχέσης σας;
Αφήστε ο ένας τον άλλον να είναι μοναδικός και, όπως είπε ο Χαλίλ Γκιμπράν, “Ας υπάρχουν ανοίγματα στο σμίξιμό σας”.
Γουαίην Ντύερ, “Να κινείς τα δικά σου νήματα”, εκδόσεις Γλάρος
Επιλογή – επιμέλεια: Δημήτρης Συμεωνίδης
