Τώρα σε αποχαιρετώ… Έφτασε η ώρα να το κάνω. Τόσο κράτησε το στερητικό μου σύνδρομο. Τόσο διήρκησε η αυτολύπησή μου. πάλεψα με το σκοτάδι μου τόσο καιρό, και σε νίκησα. Μείνε μόνος σου μωρό μου, μια και σαν εμένα δε πρόκειται να ξαναβρείς. Δε πρόκειται να νιώσεις ξανά πως είναι να σε αγαπούν αληθινά. Και μάντεψε… είναι η σειρά σου να θρηνήσεις τις ανόητες επιλογές σου. Είχες τα πάντα, τα πάντα! Μα το ανώριμο μυαλό σου δεν ήταν ικανό να το καταλάβει. Όσο έβλεπες να σου δίνομαι, τόσο ήθελες κι άλλα κι άλλα κι άλλα, ώσπου με άδειασες , και μετά, όταν δεν είχες τι άλλο να πάρεις, δεν υπήρχε πια νόημα να μείνεις.
Εγώ πλέον είμαι ήρεμη, μα εσύ, πολύ σύντομα θα είσαι ανήσυχος, μετανιωμένος, γιατί τα χρόνια περνάνε και το όμορφο πρόσωπο χάνεται πίσω από τις εμπειρίες. Και τότε, που σε όλους θα περνάς απαρατήρητος, τότε που τα φώτα της νιότης θα έχουν σβήσει, μόνο τότε γίνεται ο απολογισμός, και έρχεσαι αντιμέτωπος με τον τρομακτικό και τερατώδες εαυτό σου. Εκεί θα καταλάβεις ποιοι σου λείπουν και ποιους έπρεπε να κρατήσεις με νύχια και με δόντια κοντά σου.
Όμως εγώ θα είμαι καλά, δε θα μου λείψουν ούτε τα ψεύτικα λόγια που με τόση ευφράδεια έλεγες, ούτε η μιζέρια σου, ούτε και οι υποτιμητικές κουβέντες που ξεστόμιζες με τόση ευκολία, κάνοντας τη δυνατή μου προσωπικότητα ένα με το χώμα, ούτε οι βρισιές κάθε φορά που νευρίαζες, ούτε τα προσβλητικά σου σχόλια, που τσάκιζαν την περηφάνια μου, κάθε φορά που ζήλευες, ούτε θα μου λείψει το τρομερό σου ταλέντο να με κάνεις να νιώθω ένοχη για τα πάντα. Δεν άξιζες την αγάπη μου ακούς; Και τώρα πια το δάκρυ μου έγινε γέλιο! Σε απομυθοποίησα και αυτή ήταν η λύτρωσή μου. μόνος σου, μου απέδειξες το πόσο ρηχός και ανούσιος είσαι. Ναι! Που και που ακόμα σε θυμάμαι και κλαίω, όμως κλαίω για μένα, που σου έδωσα τα πάντα και σε άφησα να αλωνίζεις και να αποφασίζεις για εμένα.
Λυπάμαι που χαράμισα τόση αγάπη . λυπάμαι για τα συναισθήματα και το χρόνο που σου έδωσα. Λυπάμαι γιατί σε αγάπησα για δυο ζωές, και το μόνο που έμεινε είναι μια γεύση από αηδία και οίκτο. Ούτε να σε μισήσω αξίζεις. Ούτε να νιώσω το παραμικρό. Αντίο λοιπόν καταστροφή μου. Όσο και αν το διασκέδασες που μια γυναίκα αργοπέθαινε για να είναι πλάι σου, όσο και αν με βασάνισες, τελειώνει εδώ. Τώρα είμαι όρθια ξανά, και τα πόδια μου πατάνε στη γη, πιο σταθερά από ποτέ. Άνθρωποι αδίστακτοι, τιποτένιοι, άνανδροι και δειλοί δεν έχουν πια, καμιά θέση στη ζωή μου. Κι αν θες να μάθεις, μπορώ ακόμα και να σε συγχωρέσω.
Σε συγχωρώ και μόνο στη σκέψη ότι είσαι δυστυχισμένος, κενός. Και μόνο στη σκέψη ότι δε ξέρεις ούτε καν πώς να ζεις. Χαραμίζεσαι, σκορπίζεσαι, γελοιοποιείσαι σε ανθρώπους μόνο και μόνο για να είσαι αρεστός, αυτό κάνεις, μα το σώμα σου είναι άδειο από ψυχή. Τι μεγάλη τιμωρία… Τι μεγάλο κόστος… ΥΓ* Ένα πράγμα μόνο δε πρόκειται να σου συγχωρήσω. Που εκμεταλλευόμενος την αγάπη που σου είχα, με έκανες να χαμηλώσω τα μάτια μου μπροστά σου.
