Γράφει η Luna Punk
Ο μεγαλύτερος δειλός, είναι εκείνος που ξυπνά τον έρωτα σε μιά γυναίκα, χωρίς να έχει πρόθεση να τον ανταποδώσει.
Είναι εκείνος που παίζει με τα κάρβουνα χωρίς να φαντάζεται φωτιές.
Είναι αυτός που αφιερώνει χρόνο και προσπάθεια να δαμάσει ένα αγρίμμι και μετά εξαφανίζεται κι εσύ νομίζεις μετά πώς αυτό ήταν έρωτας.
Και το ζείς όλο μόνη σου.
Ξημεροβραδιάζεσαι με την σκέψη ”πού έφταιξα” να σε κυκλώνει. Το γυρνάς όλο επάνω σου.
Ότι δεν ήσουν αρκετά καλή γι’αυτόν. Ότι ήσουν λίγη. Θυμώνεις με τον εαυτό σου που άφησες έναν άγνωστο να χαθεί στο χωροχρόνο σου.
Που τον άφησες να σ’εξημερώσει.
Που του επέτρεψες να πάρει μία γεύση απ’τον πλανήτη σου.
Που του αποκάλυψες το μεγαλύτερο σου μυστικό, το αστέρι σου…
Και τελικά, αυτός σου έκλεψε τη λάμψη και χάθηκε, μία συνηθισμένη μέρα.
Και’σύ δεν ξέρεις που να ρίξεις την ευθύνη. Στα φεγγάρια; Σ’αυτόν;
Όσο και να βρίσεις δεν νιώθεις καλύτερα. Μήπως φταίνε οι προσδοκίες;
Μήπως φταίει τ’ότι αφέθηκες μέτά από πολύ καιρό και τελικά έπεσες στο κενό;
Μήπως φταίει το σκοτάδι που σ’έχει τυλίξει και συνεχίζεις να βυθίζεσαι σε μιά αέναη άβυσσο;
Και τελικά τί ήταν όλο αυτό; Ήταν όντως έρωτας;
Ή ήταν η προσπάθεια ενός απελπισμένου και τρομερά ανασφαλή ανθρώπου να γεμίσει για λίγο τα κενά του καλύπτοντας τα με δικά σου κομμάτια;
Γιατί αυτό έκανε. Άδειαζε εσένα για να γεμίζει αυτός. Και’σύ, ανήμπορη ν’αντισταθείς, του τα προσέφερες απλόχερα.
Γιατί πίστευες σ’αυτόν. Σ’αυτόν που σου χάρισε ψευδαισθήσεις έρωτα για να σου κλέψει τη μαγεία.
Για να ταϊσει το πεινασμένο του ”εγώ”. Κι αφού χόρτασε έφυγε, σαν τη μέλισσα που συλλέγει γύρη και νέκταρ για να φτιάξει το δικό της μέλι.
Παραδέξου το. Την πάτησες σαν πρωτάρα. Και θα βρεθούν πολλοί στο διάβα σου που θα θελήσουν να κλέψουν ένα κομμάτι απο’σένα.
Μη φοβάσαι, ούτε ένας ούτε δύο τυχάρπαστοι περαστικοί είναι αρκετοί για να σε στιγματίσουν και να χάσεις την πίστη σου στον έρωτα.
Την πίστη σου σ’εσένα…
Τίναξε μαλλί, προχώρα κι άσε τους δειλούς πίσω σου να χαζεύουν τη σκιά σου.
Όποιος τόλμησε να ξυπνήσει τη λιακάδα μέσα σου και να σ’αφήσει μόνη στο σκοτάδι, είναι ικανός να θαμπώσει για λίγο το φώς σου, μα δεν είναι αρκετά ικανός για να σε κάψει. Γιατί πολύ απλά δεν ήταν ο έρωτας.. ήταν απλά ένας περαστικός.
http://loveletters.gr/31646-2/?fbclid=IwAR2Husq41wxH1r3C5pF0u2KsynKUkheWyNciVZXyPlj0FGzfjveFe9agSQ8
