Υπάρχουν κάποιες γυναίκες φίλε μου, που η ζωή τους έδειξε το δρόμο για την κόλαση πολύ νωρίς.Κι εκείνες, δεν δίστασαν να τον περπατήσουν αυτό το δρόμο.
Τον περπάτησαν και έφτασαν εκεί.
Και η κόλαση δεν τις κατάπιε.
Μπορεί να τις τσάκισε, μπορεί να τις χάραξε, αλλά δεν τις κατάπιε.
Βρήκαν μέσα τους την δύναμη και σηκώθηκαν.
Βρήκαν μέσα τους την δύναμη και χάραξαν ξανά την πορεία τους για την ζωή.
Αν βρεθεί μια τέτοια γυναίκα στο δρόμο σου, μην σπαταλήσεις το χρόνο της αν δεν είσαι έτοιμος να της δώσεις την αλήθεια σου.
Μην της ζητάς κομμάτια της αν δεν ξέρεις πώς να τα αγαπήσεις.
Όλα.
Και τα αγγελικά πλασμένα και τα χαραγμένα από την κόλαση.
Και τα φωτεινά και τα σκοτεινά.
Αν ανήκεις στους αδύναμους, μην προσπαθήσεις καν να μείνεις στην ζωή της. Δεν μπορείς.
Μια τέτοια γυναίκα για να αντέξεις και να την αγαπήσεις, μα κυρίως να την κάνεις να σε αγαπήσει και να σε εμπιστευτεί, θέλει δύναμη, επιμονή κι υπομονή σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ αυτόν που φαντάζεσαι.
Είναι απρόβλεπτη και δεν μπορείς να υπολογίσεις ποτέ τις αντιδράσεις της με την κοινή λογική.
Άλλες φορές θα είναι αεράκι που θα σε δροσίζει και θα σου δίνει ανάσες κι άλλες φορές θα γίνεται ανεμοστρόβιλος που δεν θα αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του.
Όταν γίνεται ανεμοστρόβιλος, αγάπα την λίγο πιο πολύ.
Μείνε κι ας σε διώχνει. Αγάπη την λίγο πιο πολύ, λίγο πιο βαθιά.
Είναι γεμάτη αντιφάσεις.
Άλλοι την λατρεύουν κι άλλοι την μισούν.
Δεν την αφορούν ούτε οι μεν, ούτε οι δε.
Την αφορά μόνο εκείνος που θα αγαπήσει. Εκείνος που θα εμπιστευτεί.
Μοιάζει με εκκρεμές που κινείται ανάμεσα σε φόβους και φοβίες από το παρελθόν και μια ατόφια αυτογνωσία και σιγουριά για το παρόν της.
Γιατί ξέρει τι έχει αντέξει, από τι έχει επιβιώσει, τι δρόμους έχει περπατήσει.
Κι αν κάποια στιγμή νιώσει φόβο και ανασφάλεια, δεν θα στο πει με λέξεις κοινές. Θα στο δείξει όμως κι εσύ θα πρέπει να το καταλάβεις. Να μείνεις.
Να την κρατήσεις λίγο πιο σφιχτά. Να της δώσεις ένα φιλί.
Όχι, μην μπερδεύεσαι, δεν φοβάται να σου παραδώσει τις αδυναμίες της.
Είναι τόσο δυνατή που ξέρει τις αδυναμίες της και τις αγαπάει μια μια.
Ο τρόπος της να σου πει ότι σε αγαπάει, είναι η εμπιστοσύνη της να σου παραδίνει γυμνές τις αδυναμίες της.
Γιατί όσο εσύ ζούσες μια άλλη ζωή, εκείνη έμεινε πάλευε με το χάος στο μυαλό της. Κυνήγαγε το χρόνο κι έδινε μάχες μαζί του. Μάζευε τα κομμάτια της και προσπαθούσε να τα ξαναβάλει στην θέση τους ένα ένα. Και μετά, τακτοποιεί έναν έναν τους δαίμονές της, σκοτώνει τους δράκους του παραμυθιού της. Κι όταν σε διώχνει τότε, εσύ να την αγαπάς λίγο πιο πολύ.
Δεν της αρέσουν οι πολλοί άνθρωποι, δεν της αρέσει να αλλάζει συνήθειες. Αν την παρατηρήσεις, έχει ένα μοτίβο σε όλα.
Τις περισσότερες φορές, θα πέσει στην φωτιά και θα δώσει τις μάχες της σαν να μην φοβάται τίποτα. Μην γελιέσαι, φοβάται, μα έμαθε μέσα στην κόλαση που έζησε να ξεγελά ακόμα και τον φόβο.
Να του βγάζει την γλώσσα και να τον κοροϊδεύει.
Ακόμα κι όταν αρνείται να κρατηθεί από εσένα νομίζοντας πως «μπορεί», εσύ μείνε με το χέρι σου απλωμένο.
Την ηρεμεί να ξέρει πως μπορεί να το κρατήσει.
Κι όταν την δεις να γελάει αληθινά, μέσα από την ψυχή της, εκείνη την στιγμή που ο χρόνος θα έχει παγώσει, που δεν θα την ορίζει ο πόνος, τα μάτια της θα λάμψουν. Μόνο να θυμάσαι.. για να λάμψει κάτι, χρειάζεται σκοτάδι και το σκοτάδι της δεν την έχει αφήσει.
Για λίγο, το έχει νικήσει.
Για λίγο ακόμα.
Γι’ αυτό μείνε.
Κι αν μείνεις, αν αντέξεις, εκείνη θα σου δώσει το φως που τόσο καιρό μάζευε και δεν είχε αφήσει να δει κανείς.
Γιατί θα ξέρεις πως δεν είναι εκεί γιατί δεν έχει κάπου αλλού να είναι αλλά σε επέλεξε.
Γιατί την κέρδισες την θέση σου στο βάθρο της.
Γιατί αν σε αγαπήσει, την έχεις κερδίσει ολόκληρη.
Γιατί αν σε αγαπήσει, θα το κάνει απόλυτα και ολοκληρωτικά.
Γιατί αν σε αγαπήσει, θα γίνει αέρας να ανασάνεις και να ταξιδεύεις μακριά και λόγος να γυρνάς.
Πρόσεχε όμως.. υπάρχει ένα πράγμα που δεν συγχωρεί.
Να γίνεις μικρός στα μάτια της.
Να γίνεις τοσοδούλης μπροστά της.
Αν μικρύνεις στα μάτια της, θα εξαϋλωθείς στην ψυχή της κι αυτό, δεν μπορεί να τον συγχωρέσει όχι σε εσένα, στον εαυτό της.
Αν σε αγαπήσει, θα σου παραδώσει τον εαυτό της και κάθε όπλο με το οποίο μπορείς να την τσακίσεις, να την κάνεις χίλια κομμάτια, να την σπάσεις.
Όμως ξέρεις, όπως είπε και η Ιφιγένεια Β., είναι εύθραυστη μέχρι να σπάσει.
Μετά, κόβει!
Ακόμα κι αν αυτό που θα κόψει θα είναι ο εαυτός της που επέτρεψε σε έναν τοσοδούλη να δει τις αδυναμίες της.
Σοφία Παπαηλιάδου
