Δεν είναι ο χωρισμός που πονάει, το ήξερες;Είναι η προδοσία, η ανικανότητα να πιστέψεις ότι ο άνθρωπός σου, μπόρεσε να σου φερθεί τόσο σκάρτα. Ο τρόπος που το έκανε.
Το ότι σ’ άφηνε στην κοσμάρα σου, όσο όλα γύρω ήταν σκατά. Ότι δε σταμάτησε ποτέ τα όνειρά σου.
Δε τα έβαλε φρένο. Τα άφησε να γιγαντώνονται φτιάχνοντας μια έτοιμη ζωή χωρίς να ξεκινήσει ποτέ. Δεν είναι ο ίδιος ο χωρισμός όχι.
Είναι η άνεση και η ψυχρότητα που έληξε αυτό που είχες χωρίς να το περιμένεις. Η συνειδητοποίηση ότι σ’άφησε χωρίς ανάσα ενώ ήταν δίπλα σου, και σε κοιτούσε στα μάτια πίνοντας καφεδάκι σα να ήταν ένα απλό Σάββατο.
Και το χειρότερο; Το ότι σου διέλυσε στην τελική ό,τι όμορφη εικόνα είχες στο κεφάλι σου γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Κάπως έτσι μισιούνται δυο άνθρωποι.
Βασικά ο ένας μισεί τον άλλο. Συνήθως αυτός που πόνεσε. Όσο για αυτόν που έφυγε;
