Η συμπεριφορά σου «μιλάει» - Θα την ακούσεις;
Οι μάσκες βγαίνουν και οι μάσκες πέφτουν. Η θερμοκρασία ανεβαίνει και εσύ θες να κρατήσεις μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Κι αυτό αφορά και τη σχέση σου, και το κατά πόσο συνεχίζει να καλύπτει τις ανάγκες σου ή απλώς είναι κάτι σαν συνήθεια. Πολλές φορές αναβάλεις ένα χωρισμό και διυλίζεις τον κώνωπα ενώ μέσα σου ξέρεις καλά ότι έχουν πέσει οι τίτλοι του τέλους.
Είναι ο φόβος για το μέλλον που σε κάνει να το καθυστερείς; Είναι η αγωνία σου ότι μπορεί να πληγώσεις τον άλλον ενώ ακόμα τρέφεις συναισθήματα; Είναι η δύναμη της συνήθειας που σε κάνει να χρονοτριβείς; Μπορεί να είναι χίλια δυο μικροπράγματα, αλλά τίποτα δεν είναι σημαντικό κι όλα είναι απλώς δικαιολογίες.
Αν παρ’ όλα αυτά έχεις κάποιες αμφιβολίες υπάρχουν μερικές ενδείξεις που μπορείς να λάβεις υπόψη και που αν ισχύουν τότε θα δεις ότι έχεις ήδη πάρει την απόφασή σου και σου μένει μόνο να την ανακοινώσεις.
Κάτι μου διαφεύγει
Αν βλέπεις ότι σου συμβαίνει κάτι καλό και δεν είναι ο πρώτος άνθρωπος που θες να πάρεις τηλέφωνο για να το μοιραστείς, αν αντίθετα μιλάτε και αποφεύγεις να του πεις σημαντικά νέα ή σου διαφεύγει εντελώς από το μυαλό, έχει φύγει από την πρώτη θέση και από το επίκεντρο.
Το πρόγραμμά σου δεν τον περιλαμβάνει
Το να σου έχουν λείψει οι φίλοι σου αυτό το περίεργο διάστημα είναι απολύτως λογικό, είναι εντελώς διαφορετικό όμως να σχεδιάζεις αποδράσεις ή ακόμα και καλοκαιρινές διακοπές χωρίς να τον βάζεις στο πλάνο.
Αναβλητικότητα
Σου στέλνει μήνυμα και δεν το βλέπεις αμέσως. Βάζεις όλο και πιο συχνά το κινητό σου στο αθόρυβο. Βλέπεις κάποια στιγμή το μήνυμα/κλήση/mail αλλά δεν πετάγεσαι ελατήριο να απαντήσεις. Παίρνεις το χρόνο σου. Ενίοτε λίγο παραπάνω χρόνο… Ε εντάξει κάποια στιγμή απαντάς – σιγά δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Να δεις, είχε κι εκείνο το πολύ σημαντικό που είχες πρώτα να κάνεις.
Μπα… άλλαξες φωτό προφίλ;
Αρχίζεις να μην τον παρακολουθείς στενά στα social. Δεν σχολιάζεις ότι του έβαλε «καρδούλα» η πρώην του. Ούτε το πρόσεξες, ούτε σε νοιάζει. Μπαίνεις όλο και πιο αραιά και πού στο προφίλ του. Δεν σκοτώνεσαι να του κάνεις like. Δεν σχολιάζεις… και κυρίως δεν απαντάς στα σχόλιά του στις δικές σου αναρτήσεις – κι ούτε που ανεβάζεις στο timeline σου όλες τις «αναμνήσεις» που έχει φαγωθεί όλο αυτό το διάστημα να ξεθάψει από το χρονοντούλαπο του facebook…
Ξαφνικά σε ενοχλούν τα πάντα
Ο τρόπος που το μαχαίρι του σερνόταν πάνω στο πιάτο κάνοντας αυτό τον οξύ ήχο. Το πώς άφηνε τα γένια του στον νιπτήρα μετά το ξύρισμα χωρίς να τον ξεπλύνει. Το ότι δεν κατέβαζε ποτέ το καπάκι. Μήπως πρόφερε το σίγμα λίγο πιο παρατεταμένα; Ξαφνικά στέκεσαι σε λεπτομέρειες που πριν δεν υπήρχαν καν στο κάδρο αλλά τώρα νιώθεις ότι βγάζουν μάτι – το δικό σου μάτι!
Όταν ο άλλος αρχίσει να γίνεται πηγή στεναχώριας, όταν η παρουσία του σου στερεί το οξυγόνο, όταν η σκέψη του σε πνίγει αντί να σε ανεβάζει, όταν σε ρίχνει, όταν όσο κι αν τον αγαπάς ακόμα ή τον νοιάζεσαι πιάνεις τον εαυτό σου να νιώθεις καλύτερα μακριά του, πιο ήσυχη, πιο χαλαρή, πιο άνετη, πιο απελευθερωμένη. Όταν δεν σου λείπει. Όταν παρατηρείς ότι χαμογελάς πιο συχνά, πιο πολύ… Όταν νιώθεις ότι μόνη σου είσαι μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του εαυτού σου και κυρίως πιο ευτυχισμένη – έχεις ήδη φύγει!
Και πολύ καλά έχεις κάνει… Και θα δεις ότι θα είσαι ακόμα καλύτερα όταν το ανακοινώσεις κι επισήμως – κι αν όχι από σεβασμό προς τον άλλον, αλλά από σεβασμό προς τον εαυτό σου…
Τα καλύτερα έρχονται μόνο όταν το επιτρέψεις να έρθουν!
