Σου το είπα από την αρχή.
Τα λίγο, τα έτσι κι έτσι, τα μέτρια και τα χλιαρά δε μου ταιριάζουν.
Σου το είπα από την αρχή. Ή όλα ή τίποτα!
Κι ακούστηκα κοινότυπη, το ξέρω. Όμως, αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει η αλήθεια μου. Δε μπορώ να αντέξω τα λιγοστά και τα πού και πού. Είναι σχεδόν βασανιστικά για μένα.
Όσο εγωκεντρικό κι αν σου ακούγεται, έχω μάθει να μου δίνονται με όλο τους το είναι, ψυχή τε και σώματι. Ολοκληρωτικά και αποκλειστικά. Με τον ίδιο τρόπο έχω μάθει να δίνομαι κι εγώ. Στους ανθρώπους, σε ό,τι κάνω, στα λάθη, στην ίδια τη ζωή. Κι αν δεν το έχεις ζήσει έστω μια φορά
αυτό, τότε δε ξέρεις τι πάει να πει έρωτας.
αυτό, τότε δε ξέρεις τι πάει να πει έρωτας.
Αν δεν έχεις φτάσει στα άκρα, αν δεν έκλαψες – όχι με τα μάτια – μα με δάκρυα που καίνε τα σωθικά σου, αν δεν αγκάλιασες τόσο σφιχτά που να αισθάνεσαι ότι δεν είστε δύο, αλλά ένα, τότε ακόμα δεν άρχισες να ζεις.
Και να ξέρεις… Εγώ τη ζωή μου τη μετρώ μέρα με τη μέρα και λεπτό με λεπτό. Στις πολύτιμες στιγμές μου δε χωράει το όποτε σου κάνει κέφι.
Γι’ αυτό άσε με στην ησυχία μου! Βρες αυτό που σου ταιριάζει και άσε με να απολαύσω κάθε μαγική στιγμή από τη ζωή που μου απομένει.
Μια ζωή γεμάτη με όλα όσα διάλεξα εγώ για μένα.
Σε ευχαριστώ που μου θύμισες ότι αξίζω περισσότερα!
Γράφει η Σωτηρίου Χρυστάλλα
