Αμέτρητες εικονες , πρωτογνωρα συναισθήματα μας κατακλύζουν απο την πρώτη στιγμή που το μωράκι μας θα μας "βαφτίσει " γονείς , συναισθηματα που θα μας συντροφεύουν για πάντα.
Ενας νέος δρόμος ανοίγεται μπροστά μας και μας καλεί να ωριμασουμε , να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να τιθασευσουμε τα πάθη και να μετριασουμε τα λάθη μας, να οπλιστουμε με δύναμη και θάρρος γιατί αυτό το μικρό πλασματακι που δημιουργήσαμε χρειάζεται ομολογουμένως
πολύ μεγάλη φροντίδα.
Σκέφτομαι πολλές φορές πως και εμείς οι γονείς χρειαζόμαστε φροντίδα , γιατί έχουμε να αντιμετωπίσουμε πρωτόγνωρες σε εμάς καταστάσεις , καλουμαστε να πάρουμε αποφάσεις που δεν ξέρουμε αν ειναι οι σωστές και το σημαντικότερο κυριευομαστε απο ανησυχίες και φόβους διαφορετικούς κάθε φορά αναλόγως με την ηλικία του παιδιού μας. Ο κάθε γονιός έχει τους δικούς του φόβους όμως πιστευω πως τα στάδια που περνάμε όλοι μας δεν διαφέρουν πολύ.
Οι πρώτοι μας φόβοι κοινοί, μην χτυπήσουν , μην αρρωστησουν , μην ξεφύγουν της προσοχής μας και πάθουν κακό , μη στεναχωρηθουν. Κάπως έτσι πορευόμαστε σταδιακά με τις ανησυχίες μας μέχρι που το παιδάκι μας φτάνει στην εφηβεία του.
"Νέος κύκλος επεισοδίων" ξεκινά περιλαμβάνοντας την επανάσταση του εφηβου παιδιου μας αλλα και μια σειρά νέων δικών μας φοβων που φαντάζουν τρομακτικοι και φωλιάζουν μέσα μας καθ'ολη τη διάρκεια της εφηβείας...
Αναρωτιεμαι καμμια φορα αν μπορουμε να μετρησουμε τους φόβους μας και κατεληξα στο ότι αυτό ειναι αδύνατο γιατί κάθε ένας κύριος φόβος μας , κρύβει πολλούς μικρότερους που οδηγούν σε νέες ανησυχίες κάθε φορά.
Ας κανουμε ενα τεστ...γραφουμε τις ανησυχίες μας επιγραμματικά και τις διαβάζουμε χωρίς να σταθούμε ιδιαίτερα σε κάποια απο αυτές.
-η ομαλή κοινωνικοποίηση του παιδιού μας
-η αποδοχή του απο τους συνομηλικους του
-η επιδοση του στο σχολείο
-η αποφυγή επικίνδυνων συναναστροφων
-ο πρώτος του έρωτας
-ο επαγγελματικός του προσανατολισμός
-οι στεναχώριες και απογοητεύσεις του
-η διαχειριση των αποτυχίων του
-τα ναρκωτικά, η κατάθλιψη , οι κίνδυνοι του διαδικτυου
...ειναι κάποιες βασικές ανησυχίες μας.
Διαβαζουμε τώρα πάλι απο την αρχή προσπαθώντας να σταθούμε στην κάθε μια ξεχωριστά μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Για να ειμαι ειλικρινής δυσκολεύτηκα να τιθασευσω τη σκέψη μου να αρκεστει στα λίγα μόνο δευτερόλεπτα ...άλλωστε είχα τόσα να σκεφτώ...
Συμπερανα ετσι οτι πολλα παρακλαδια νέων ανησυχιών φυτρώνουν μέσα μας...Οι φόβοι μας μου θυμίζουν λιγο τη Λερναια Υδρα , κόβεις έναν και φυτρώνουν δυο , προσπαθείς να αντιμετωπίσεις τον έναν και σου επιτίθενται δυο νέοι. Επειδή όμως δεν είμαστε ημιθεοι για να κόψουμε τον κεντρικό φόβο και να εξαφανιστούν όλοι οι υπόλοιποι , καλούμαστε να βρούμε τρόπους που θα μας βοηθήσουν να ζουμε ομαλα και αρμονικά στην καθημερινότητα μας.
Ας μην τρομοκρατουμε το μυαλό μας καταρχήν και τα παιδιά μας έπειτα με το να κινδυνολογουμε και να τα καταδιωκουμε με τους δικούς μας φόβους. Δεν θα μας καταλάβουν όπως δεν καταλαβαιναμε κι εμείς τους γονείς μας όντας έφηβοι.
Πιστεύουν πως ειναι ατρομητοι και χαίρομαι πολύ που περνούν αυτή τη φάση στη ζωή τους...αλλωστε σιγά σιγα αυτο θα εξασθενησει και θα γίνουν κι εκείνα ενήλικες και γονείς με φοβίες σαν τις δικές μας . Η φράση "όταν γίνεις γονιός θα με θυμηθεις" νομίζω πως έχει ακουστεί απο το στόμα όλων μας και φυσικά όλοι με τη σειρα μας έχουμε "θυμηθεί" τους δικούς μας γονείς. Τα παιδιά μας ειναι ότι πολυτιμότερο έχουμε , όμως πιστεύω πως ειναι μάταιο να ζούμε υπό την επήρεια των φόβων μας χάνοντας έτσι τις όμορφες ανέμελες στιγμές απο την μοναδική αυτή φάση της ζωής τους.
Είμαι της άποψης πως ειναι φρόνιμο να ενημερώνομαστε για τις απαιτήσεις της καθε ηλικίας, να επικοινωνούμε όσο περισσότερο μπορούμε με τα παιδιά μας και να αντιμετωπίζουμε την κάθε δυσκολία όταν έρθει , με τη δύναμη και τη γνωση που βρίσκουμε πάντα όταν τη χρειαζόμαστε.
Δυστυχώς δεν μας δίνουν οδηγίες χρήσης όταν γινόμαστε γονεις , η μοναδικη βοήθεια που έχουμε ειναι οι συμβουλές και οι έρευνες των ειδικων που μας καλούν να τις προσαρμοσουμε στα δικά μας βιώματα , τη δική μας προσωπικότητα , και όλα μαζί να τα τυλιξουμε με την αγάπη μας, την πίστη και την αισιοδοξια ότι όλα θα πανε καλά.
Η αγάπη ειναι το κυριότερο συστατικό και πρέπει να την εκφράζουμε παντα και ειδικα οταν οι έφηβοι μας ,δείχνουν πως δεν την έχουν ανάγκη. Ενας πολύ καλός δρόμος που πιστεύω ότι βοηθάει εμάς τους γονείς να μετριασουμε τους φόβους μας , και προστατεύει τα παιδιά μας απο το να βγουν οι φόβοι μας αληθινοί ειναι να τα ωθησουμε στον αθλητισμό , τις τέχνες , τα γράμματα και γενικά ότιδηποτε θα τα ωθήσει να εξωτερικευσουν τα συναισθήματα τους και να ξοδεψουν την αστηρευτη ενέργεια τους.
Ας τα βοηθήσουμε να βαλουν στόχους, να κανουν ονειρα κι έτσι η ζωή τους θα ειναι ένα όμορφο ταξίδι προς την Ιθάκη τους κι εμείς ήσυχοι παρατηρητές και παντοτινοι θαυμαστές τους.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος...
Δέσποινα Τσιμούρη
