Η επιλογή του να μείνουμε στο σπιτι και να μεγαλώσουμε οι ίδιες τα παιδια μας , κατι που στις μέρες μας φαντάζει πολυτέλεια, ειναι σημαντικη απόφαση που καθορίζει κατα ένα μεγάλο βαθμό το μέλλον όλης της οικογένειας.
Οι συναισθηματικοι δεσμοί που δημιουργούνται ανάμεσα στη μητέρα και τα παιδια κατα τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της ζωής τους επηρεάζουν τον ψυχισμό που τα ακολουθεί σε
όλη τους τη ζωη. Βρείτε μου έναν ποιο σημαντικό λογο απο αυτόν για να αφοσιωθουμε ολοκληρωτικά στα καινουρια αυτα πλασματακια που φέραμε στον κόσμο!
Βέβαια η απόφαση της "παραίτησης"όλων των εργασιακών μας δραστηριοτήτων εξαρταται απο το χαρακτήρα και την ψυχολογική κατάσταση της καθε μητέρας και γιαυτο ειναι σεβαστή η οποιαδήποτε επιλογή. Άλλωστε τα παιδια μας μεγαλώνουν σωστα και ευτυχισμένα όταν είμαστε εμείς καλα αφιερωνοντας τους ποιοτικό και όχι ποσοτικο χρονο.
Τι γίνεται όμως όταν ο ρόλος της μητέρας, μας απορροφά τοσο πολυ κάνοντας τις υπόλοιπες "ιδιότητες" μας να εξασθενουν σιγα σιγα? Μια διαπίστωση που πιστεύω πως όλες μας έχουμε κάνει πρώτα για τον εαυτό μας κι έπειτα για φιλικά και συγγενικά μας πρόσωπα.
Αναπόφευκτο ! ! !
Μονο έτσί μπορω να το χαρακτηρίσω , μιας και η δημιουργία μιας νέας ζωής αποτελει ενα τοσο μεγάλο θαύμα που μας συνεπαιρνει μας μαγεύει ! Η φύση μας "προικιζει" με συναισθήματα και ένστικτα που μας βοηθούν να ανταπεξέλθουμε σε όλες τις μητρικες μας υποχρεώσεις και γιαυτο το λογο ειναι σημαντικό να είμαστε συνέχεια κοντα στο παιδι μας εώς ότου μπορέσει να ανοιξει δειλά δειλά τα φτερά του.
Τι γινεται όμως με τους συζύγους οι οποίοι στην πλειοψηφία τους αισθάνονται παραμελλημενοι , στην προσπάθεια τους να κατανοήσουν και οι ιδιοι το νέο τους ρόλο ?
Ευτυχώς στις μέρες μας όλο και περισσότεροι μπαμπάδες έχουν ενεργό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών όντας συνηδειτοποιημενοι για την νέα πραγματικότητα που καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Συνειδητοποιημένοι μπαμπάδες κατα τη γνωμη μου ειναι αυτοι οι οποιοι κατανοούν απόλυτα τη νέα αυτη κατάσταση ,συμμετέχουν ενεργά και βοηθουν καρτερικά τη σύζυγο τους να βρει τις ισορροπίες της και να γίνει και πάλι η σύντροφος που παντα αγαπούν!
Κάποια στιγμή λοιπόν τα καταφέρνουμε να είμαστε και μητέρες και σύντροφοι και γυναίκες...ναι το έβαλα τελευταίο αυτο το "γυναίκες" και όχι τυχαία. Ειναι τοσο μεγαλη η ενέργεια που ξοδεύουμε στα δυο πρώτα που δυστυχώς η γυναικεία μας υπόσταση τερματιζει τελευταία και καταιδρωμενη. Και τα χρόνια περνούν...τα παιδια μεγαλώνουν...και ανοίγουν τα φτερα τους και πετούν μακρυα μας...
Συγκίνηση ,φόβος, χαρα, λύπη, αγωνία, καμάρι, αμετρητα τα συναισθήματα μας...
Και τώρα ειμαστε "ελεύθερες" να ζήσουμε οσα "στερηθηκαμε" όλα αυτα τα χρόνια...να κάνουμε όλα αυτα τα οποία ρίξαμε σε χειμερια νάρκη, τώρα που ήρθε η δικη μας άνοιξη.
Ο χρόνος όλος δικός μας...και τώρα τι;;;
Ποια είμαι , τι θέλω, πως μου αρέσει να περνώ τις ελεύθερες ώρες μου, ποιο ειναι το αγαπημένο μου χρώμα, η αγαπημένη μου ταινία, πως ειναι να υπάρχω χωρίς τον 24ωρο ρόλο της μαμάς;
Κάπου εκει καταλήγουμε, άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο ανάλογα με το ποσο ασχοληθήκαμε με τον εαυτο μας τα χρόνια που πέρασαν.
Ακούγεται τρομακτικό και ναι ίσως να ειναι λίγο ...
Δεν τρομαξαμε όμως οταν κληθηκαμε να μεγαλώσουμε τα παιδια μας χωρίς κανεις να μας δώσει οδηγίες χρήσης...οπότε σιγουρα ειμαστε ικανές να βρούμε το δρόμο και σ αυτη τη νέα πορεία, με τον εαυτο μας αυτη τη φορα.
Ελπιζω και εύχομαι όλες μας να περάσουμε απο αυτο το στάδιο χωρίς δυσκολίες και αγχη...με τη δύναμη που μας δίνουν οι στιγμές που ζήσαμε και αυτές που θα ζήσουμε!
Και μετα...ποιος μας πιάνει!!
Άλλωστε...
Η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις και στις ελπίδες.
(Γεώργιος Δροσίνης)
Καλη "άνοιξη" μανουλες...
Δέσποινα Τσιμούρη
