Η ζωή μερικές φορές παίζει περίεργα παιχνίδια στις ζωές των ανθρώπων. Σε κάποιους η μοίρα επιφυλάσσει μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα, σε άλλους βάζει μικρά εμπόδια, μα είναι και αυτοί που η μοίρα θέλησε για κάποιον σκοπό να τους ρίξει στα βαθιά.
Δυστυχώς εμένα η μοίρα με έριξε στον πάτο του καταδικασμένου έρωτα, και το έκανε στην κυριολεξία.
Οι καταδικασμένοι έρωτες στην αρχή φαίνονται ιδανικοί όποια κατάληξη και αν πάρουν, μα η δική μου κατάληξη ή μάλλον η δική του ήταν η πιο τραγική για εμένα, για εμάς..
Για εκείνον.. ο θάνατος..
Ο θάνατος ο δικός του και εγώ πίσω να πασχίζω να τον σβήσω από το μυαλό μου, να παλεύω με δαίμονες που δεν μου ανήκαν, δεν μου άξιζαν, δεν ήταν δικοί μου δαίμονες.
Ένιωσα μόνη, ανήμπορη, έχασα τον άνθρωπο μου, τον πρώτο μοναδικό αληθινό μου έρωτα, τον άντρα μου, τον σύντροφο μου, τον πατέρα του παιδιού μου, το άλλο μου μισό που ορκιζότανε πως θα με αγαπάει μέχρι το τέλος και θα με προσέχει μέχρι το τέλος.
Μα η αλήθεια ήταν ότι αυτό έκανε. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο λοιπόν με εμάς τους δύο. Όλα ήταν γραμμένα.
Έπρεπε να τον γνωρίσω γιατί έπρεπε και εγώ να αγαπηθώ αληθινά για πρώτη φορά στην ζωή μου, έπρεπε να ερωτευτώ και να μάθω πως είναι να σε αγαπάνε χωρίς αντάλλαγμα. Αλλά και αυτός έπρεπε να αγαπηθεί πριν φύγει από αυτή την ζωή.
Έπρεπε να αφήσει ένα δώρο πίσω του. Αυτό το δώρο ήταν τα όσα μου έμαθε, και τα χιλιάδες πράγματα που μου πρόσφερε, μα το μεγαλύτερο δωρο ήταν το παιδί του.
Ναι λοιπόν πόνεσα, υπέφερα και έκλαψα ώσπου έφτασα πάτο -τόσο ερωτευμένοι είμασταν- μα όταν σηκώθηκα από τον βάλτο που χώθηκα κατάλαβα πως ήταν όλα γραμμένα από την μοίρα..
Αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να με αγαπήσει, και έπρεπε να αγαπηθεί από εμένα αφήνοντας ένα πλάσμα μοναδικό πίσω του να μου υπενθυμίζει κάθε μέρα όλα τα όμορφα που μου προσέφερε μόνο εκείνος.
Αγάπη δίχως όρια ήταν και θα είναι για πάντα. Μπορεί η μοίρα ή ο θεός να επέλεξε να τον πάρει μακριά μου μα ένα είναι το σίγουρο, αυτός ο άνθρωπος με αγάπησε πολύ και όταν η αγάπη αυτή έφτασε στο έπακρο, έφυγε.. Μα έφυγε ευτυχισμένος.
Ναι λοιπόν με αγάπησε και... έφυγε
