Μια φορά αγαπάς αληθινά. Μετά απλά συνεχίζεις τη ζωή σου.
Και εγώ μη νομίζεις, αυτό κάνω τελικά. Μα είναι αυτές οι ρημάδες οι στιγμές, που όσο πάνε και πληθαίνουν.
Είναι εκείνες οι στιγμές που το νιώθω, πως δεν σε ξεπέρασα
ποτέ.
Να σχηματίσω θέλω τον αριθμό σου, έτσι για να ακούσω τη φωνή σου.
Να σου πω πόσο μου έλειψες.
Σε αγάπησα πολύ τελικά και δεν κουμπώνει το κορμί σε άλλη αγκαλιά.
Κατάρα είναι μη νομίζεις όμως. Υποφέρω.
Υποφέρω που δεν μπορώ και ξέροντας πως εμείς οι δυο δεν θα συναντηθούμε ποτέ ξανά με βουλιάζει στη θλίψη. Δύο χρόνια πέρασαν κι ακόμα..
Ακόμα.
Πες μου πως γίνεται αυτό, δυο άνθρωποι που ζούσαν ο ένας μέσα από τον άλλον, να μην επιτρέπεται πια, ούτε καν να μιλούν;
Έτσι κάνουν οι ώριμοι άνθρωποι μου είπαν. Τελειώνουν και προχωρούν. Κλείνουν τους κύκλους όσο και να πονάει. Αυτό θα έκανες και εσύ, βλέπεις κάποιος από τους δύο έδειξε ωριμότητα τελικά.
Γιατρός ο χρόνος σου λέει, μα ο δικός μου πρέπει να είναι αλμπάνης, τσαρλατάνος. Δουλειά δεν έκανε σωστή.
Και αφού δεν με βοηθάει στο παρακάτω, ας γυρίσει πίσω.
Σε εκείνο τον καιρό.
Τα απογεύματα της αγκαλιας και του πρώτου καφέ της μέρας με εκείνο το αγουροξυπνημένο φιλί.
Σε εκείνο τον καιρό.. τον δικό μας.
Ότι δεν έκανα σωστά να διορθώσω και ότι δεν έδωσες σημασία να το υπολογίσεις σωστά. Να βλέπω το χαμόγελο που τόσο μου?χει λείψει και να σε ζεστάνω ξανά σε αυτή την αγκαλιά που για σένα φτιάχτηκε εντέλει γαμώτο.
Μα αυτό δεν γίνεται έτσι δεν είναι; Να ωριμάσω και να δεχτώ πρέπει.
Πρέπει ναι, μα έλα και ρώτα με αν θέλω.Έλα εκεί που θα σε περιμένω. Και σήμερα και αύριο και..
Έλα και ρώτα με.
Γράφει η Ιωάννα Νικολαντωνάκη
http://wp.loveletters.gr/8399-2/
