Γράφει η Πράξια Αρέστη
Η αμήχανη στιγμή που θα σε συναντήσω ξανά τυχαία μετά από καιρό και απλά θα προσπεράσω. Θα προσπεράσεις.
Η αμήχανη στιγμή που θα σε συναντήσω ξανά τυχαία μετά από καιρό και απλά θα προσπεράσω. Θα προσπεράσεις.
Κι είμαστε ακόμη ζωντανοί. Μετά από τα τόσα χτυπήματα, ναι ρε είμαστε ακόμη ζωντανοί. Και θα παραμείνουμε, γιατί γεννηθήκαμε δυνατοί. Μην σας τρομάζει ο πόνος μας, είναι έντονος το ξέρω, αλλά έτσι πονάνε οι δυνατοί.
Η ευαισθησία είναι δύναμη κι όχι αδυναμία. Αγαπώ, σημαίνει αγαπώ πρώτα τον εαυτό μου. Αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου ποιος νομίζεις ότι θα το κάνει;
Πόση προσπάθεια μπορείς να προσποιείσαι ότι η αγάπη δεν ήταν αυτό που ήθελες;
Πόσο να προσποιείσαι ακόμη;
Πόση ψυχή πρέπει να βγάλεις, πόσα όχι πρέπει να πεις;
Σε τι θέση πρέπει να βρεθείς για να πεις ένα αντίο που με τίποτα δεν θέλεις;
Καθόταν σε ένα παγκάκι απέναντί μου με βλέμμα απλανές, χαμένο μέσα σε σκέψεις.
Το πρόσωπό της φαίνονταν ωχρό, χωρίς χρώμα, κουρασμένο, γεμάτο βαθιές ρυτίδες.
Τα μάτια της, που κάποτε νόμιζες ότι σου χαμογέλαγε η θάλασσα, τώρα σε κοιτούν και νιώθεις ότι θα σε παρασύρουν να σε πνίξουν στον βαθύ ωκεανό της.Το βλέμμα της ήταν προσηλωμένο ώρα σε ένα σημείο, λες και περίμενε κάποιον που δεν θα ερχόταν ποτέ.
Αντιτίθεται σε αυτά που έχετε ακούσει. Όμως είναι καιρός να ενημερωθείτε για κάποια πράγματα που ορίζουν τη ζωή σας αυτή τη στιγμή.
Ας πάμε λοιπόν να δούμε τα πράγματα από κοντά…
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σαν την Μαρία και το Γιάννη.
Η Μαρία ζει τη ζωή της σαν μοναχική καβαλάρισσα…
Η αξία της εξαρτάται από το αν έχει σχέση, πώς τη βλέπουν οι άλλοι, χαρά παίρνει μόνο από τη δουλειά της και περνάει μεγάλες περιόδους νιώθοντας βαθιά μοναξιά.
Ο Γιάννης αδυνατεί να καταλάβει τι ζητάνε οι γυναίκες.