Στη ζωή έμαθα ότι υπάρχουν τα μικρά αντίο και το μεγάλο αντίο που δίνει το τέλος. Τα μικρά αντίο είναι αυτά που λες όταν έχεις πληγωθεί, αλλά αντέχεις να μείνεις λίγο ακόμη και παρακαλάς ο άλλος να κάνει την υπέρβαση και να σου ζητήσει να μείνεις. Πολλές φορές τα λες και δεν τα εννοείς. Τα λες εν βρασμώ ψυχής ή με γεμάτο το μυαλό αμφιβολίες. Δε θες πραγματικά να το πεις, όμως στιγμιαία φτάνεις στα όρια σου και το ξεστομίζεις το ρημάδι το “αντίο”.
Σήμερα θα μιλήσω για εκείνους κι εκείνες που παιζουν με ψυχές.
Εκείνους κι εκείνες που γκρεμίζουν όνειρα ανθρώπων που τους πίστεψαν.Όλους αυτούς που νιώθουν τρανοί και δυνατοί όταν ποδοπατούν ανθρώπους που τους στάθηκαν.
Όλους εκείνους που εκμεταλλεύονται κάθε ίχνος καλοσύνης που έρχεται στο δρόμο τους επειδή είναι ανίκανοι οι ίδιοι να ανταποδώσουν το καλό που τους προσφέρεται.
Είμαι απόλυτα σίγουρη πως κάπου έχεις ή είχες μια γυναίκα γύρω σου που δεν ζητάει πολλά, μα σου προσφέρει μέσα σε κάθε ευκαιρία ότι πιο αγνό υπάρχει μέσα της. Πολλές φορές το προσπερνάς βιαστικά και ούτε ευχαριστώ δεν λες γιατί συνήθισες την προσφορά της και το πήρες για δεδομένο. Αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν είναι, ούτε θα είναι τίποτα δεδομένο στην ζωή μας και όποια πράξη ή συμπεριφορά εμπεριέχει καλοσύνη δεν πρέπει να μην εκτιμιέται.
Και δεν ζητάς πολλά από έναν άνθρωπο. Ζητάς μόνο αυτά τα απλά και μικρά που να δείχνουν ότι σε σκέφτεται. Που να δείχνουν ότι πραγματικά νοιάζεται για σένα και θέλει να είναι στη ζωή σου όσο γίνεται και όσο μπορεί.