Μην μπερδεύεις το αντέχω με το ανέχομαι..Αντέχω πολλά.Δεν ανέχομαι τα πάντα..

Ήμουν εκεί στην άκρη του δρόμου και περίμενα μια ζωή.

Από μικρό παιδάκι. Πάντα κάποιον περίμενα.

Κάποιος να έρθει. Κάποιος να μην φύγει.

Χωρίς να απαιτώ.

Αυτό το ατελείωτο πήγαινε- έλα δεν σταμάταγε ποτέ. Πάντα κάποιος ερχόταν και κάποιος έφευγε .Χωρίς καν να με παρατηρεί. Χωρίς καν να με βλέπει. Χωρίς να ακούει τη δική μου φωνή.

Ο άνθρωπός σου, είναι αυτός που σου δίνει ζωή. Δεν σε αδειάζει..

Θεός ο έρωτας, δε λέω… Όλοι κάποια στιγμή έχουμε πέσει στα δίχτυα του. Κι αφού μας πέρασε το στάδιο, της τύφλωσης και της πλήρους αποβλάκωσης που είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του, είτε συνεχίσαμε να τον απολαμβάνουμε με τη μορφή της συντροφικότητας και της αγάπης, που είναι η καλή πλευρά της εξέλιξής του, είτε προσγειωθήκαμε απότομα κι ακόμα μετράμε τα κομμάτια μας, γνωρίζοντας την άλλη του πλευρά… την όχι και τόσο ρόδινη. Σωστά;

Βλέπεις πολλούς έξυπνους άντρες με ηλίθιες γυναίκες, αλλά ποτέ μια έξυπνη γυναίκα με ηλίθιο άντρα.

Οι σχέσεις των δύο φύλων δεν έπαψαν ποτέ να απασχολούν τον άνθρωπο, ο οποίος προσπαθεί ανέκαθεν να αποκωδικοποιήσει τόσο την συμπεριφορά της γυναίκας όσο και του άνδρα.

Όταν σου ‘ρχεται να φωνάξεις “Ευγενικός είμαι, μα όχι ηλίθιος”

Κατά τα πρωτόγονα χρόνια οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έμοιαζαν σε τίποτα με τις ανθρώπινες σχέσεις έτσι όπως είναι δο
μημένες σήμερα. Τότε στηρίζονταν καθαρά στα ζωικά ένστικτα και στο αίσθημα επιβίωσης. Ήταν ωμές κι απολίτιστες. Με την εξέλιξη του είδους, του πνεύματος και του πολιτισμού, οι σημερινές σχέσεις έφτασαν να βασίζονται σε δύο βασικές αρχές, το σεβασμό και την ευγένεια.

Ευγένεια! Όλοι σου μιλούν γι’ αυτήν, από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Γονείς, αδέρφια, οικογένεια, δάσκαλοι, καθηγητές, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι. Από πολύ μικρή ηλικία μαθαίνουμε πώς να είμαστε ευγενικοί, πώς να συμπεριφερόμαστε ανάλογα με την περίσταση και το πρόσωπο που έχουμε απέναντί μας, πώς να είμαστε κομψοί εκεί που πρέπει και πώς να έχουμε τρόπους.

Πρόσεχε ποιον απομακρύνεις από τη ζωή σου, κάποιοι δεν γυρνάνε πίσω.

Προσπάθησα.. να πεις ότι δεν προσπάθησα; Ξεπέρασα τα όρια μου και πήγα ακόμα παραπέρα. Και δεν έπρεπε να είναι έτσι. Για κανέναν από τους δύο. Πάλεψα με εσένα και με εμένα. Έσπασα και κόλλησα ξανά και ξανά. Προσπαθώντας να νικήσω τους φόβους σου. Και έχασα.

Όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις ανεπιθύμητος, απλά φεύγεις επειδή δεν έχεις λόγο να μείνεις. Δεν προσπαθείς να τον στεναχωρήσεις ή να τον κάνεις να αισθανθεί ένοχος με τη φυγή σου. Αν σε έκαναν να νιώσεις έτσι, σίγουρα δε θα τους κοστίσει καθόλου να σε χάσουν. Το να συμβιβαστείς σε κάτι που δε σε καλύπτει είναι μόνο χάσιμο χρόνου. Σημασία έχει να είσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που αγαπάει και σέβεται τόσο την ομορφιά σου όσο και τις πληγές σου, και τις δεύτερες πολύ περισσότερο από την πρώτη.

Τον άνθρωπο που αγάπησες αληθινά, δεν τον πουλάς ποτέ στα δύσκολα..

Που ήσουνα όταν σερνόμουν στα πατώματα, θα μου πεις;

Που ήσουν όταν ούρλιαζα απ’ τον πόνο μου, θα μου πεις;

Που ήσουν όταν σε χρειάστηκα πραγματικά , θα μου πεις;

Ήσουν ντυμένος πάντα με το παραμύθι σου, αυτό που δεν έχει δράκους, ούτε μονόκερους, ούτε νεράιδες, ούτε αερικά.