Για να μην πενθήσω, για να αποφύγω τον πόνο και την οδύνη που νιώθω, θα κρυφτώ σε άλλη αγκαλιά. Εκεί θα ξέχάσω, κι όμως, κάπως έτσι με παρακολουθώ να ξύνω πιο βαθιές τις πληγές μου, και να πληγώνω ανθρώπους που σε τίποτα δεν έφταιξαν.
Όχι…χίλιες φορές μόνος, να πονέσω να πενθήσω για να ξαναγεννηθώ μετα, πιο ζωντανός, πιο πρόσχαρος, πιο έτοιμος από ποτέ,για μία σχέση
Τα ανούσια ερωτικά ραντεβού μόνο σε φθείρουν, σε κουράζουν.
Σε κάνουν να μοιάζεις κομπάρσος του εαυτού σου στην ταινία της ζωή σου.
Είναι κρίμα, είναι ταπεινωτικό, και πίσω από την βιτρίνα φαίνεται η δειλία και ο φόβος του να πενθήσω αυτό, που χάνω. Είτε εχω φύγει εγω είτε αυτός…καθώς σημασία, όπως λέει και μία πολύ καλή μου φίλη, σημασία δεν έχει ποιος φευγει πρώτος, αλλά ποιος ξεχνά τελευταίος!
Όλα τα άλλα είναι για τον εγωισμό.
Άλλοι βρίσκουν ταίρι αμέσως, και δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι θεμα χρόνου…άλλοι πάλι ζουν για πάντα με αυτό το ταίρι και με μια βαθιά πληγη μέσα τους να τους τρωει σαν σαράκι..
Είναι και αυτοί που δεν μπορούν να χωρίσουν γιατι φοβούνται να μην πέσουν σε μελαγχολία. Αυτό και αν είναι κοροϊδία, δειλία…εγω το λέω ψυχοπαθολογία του έρωτα.
Φοβάσαι να κλάψεις, να φωνάξεις να λυπηθείς.
Ρεζιλεύεις μέχρι και τελευταία στιγμή αυτό που κάποτε είχες με αυτόν/η που αγαπούσες.
Το κατονομάζεις φιλία, αδερφικότητα, αγάπη, ενώ μπορεί μέσα σου το αίμα σου να βράζει και να τον/την επιθυμείς ακόμα για σύντροφό σου.
Όλα θα ηταν πιο απλά αν τολμούσαμε να νιώσουμε τον πόνο μας, αν τολμούσαμε να ρισκάρουμε να αγαπήσουμε, αν τολμούσαμε να είμαστε ειλικρινής πρώτα από όλα...
με τον εαυτό μας
Θοδωρής Ξενιτόπουλος
ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΦΑΡΟΣ
