Όλες οι γυναίκες σε κάποια φάση της ζωής μας ερωτευτήκαμε τον άνθρωπο που μαζί του μας χώριζε μια διαφορά ηλικίας έως 10 χρόνων.
Τον ερωτευτήκαμε όχι τόσο για την εμφάνιση του όσο για τον τρόπο που μας προσέγγισε, μας έκανε να νιώσουμε Εκείνη η
Μία, η Μοναδική για εκείνον. Ήταν ο άντρας που μπορούσε να μας “κουμαντάρει” άνετα κι όμως δεν το έκανε ποτέ.
Μας είπε τα πράγματα όπως ήταν και δε μας χάιδεψε ποτέ τ´αυτιά, οι πράξεις του ήταν πάντα καλύτερες από τα λόγια του και συνήθως δε μιλούσε πολύ.
Ήταν ο άντρας που απέπνεε εμπιστοσύνη και σιγουριά, σε άκουγε πάντα, ήταν οικείος και δεχόταν την όποια άποψη είχες, ουδέποτε σου επέβαλε την δική του.
Μαζί του “μεγάλωσες” και μπήκες σε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Δεν ξέρω αν είναι το σύνδρομο της Ηλέκτρας κι ερωτευόμαστε ανθρώπους που μοιάζουν στους μπαμπάδες μας ή αν επειδή ήμαστε κοpίτσια του μπαμπά ψάχνουμε αυτή την ασφάλεια που είχαμε ή δεν είχαμε.
Το σίγουρο είναι πως ο έpωτας είναι μια λέξη γεμάτη από πλούσιο συναίσθημα και να το ζεις είναι πάντα καλύτερο από να το ονειρεύεσαι.
Ο έpωτας δεν σε ρωτάει πότε να έρθει, θα τον καταλάβεις όταν ήδη θα έχει αλλάξει όλη σου η ζωή…
Της Μαρίας Χριστίνας Σωτήρου.
