Και συνεχίζω τη σκέψη κάποιων έμπειρων σοφών
Όποιος δεν μπορεί να σε μετρήσει σωστά, όποιος δεν ξέρει να δίνει και ξεσκίζει την ψυχή σου για να πάρει και το τελευταίο της απόθεμα, όποιος δεν μπορεί να αποδεχτεί τίποτα δικό σου, θεωρώντας πως είναι τέλειος, δεν έχει καμία διάθεση να ασχοληθεί μαζί σου. Θα ΄χει συνέχεια το χέρι του υψωμένο απέναντί σου κατακρίνοντάς σε για όλα.
Γι΄αυτό που είσαι, γι΄αυτό που δεν είσαι. Όσο του δίνεις θα
ζητάει όλο και περισσότερα και μετά όλο και πιο διαφορετικά. Κι όταν εσύ θα έχεις πια στεγνώσει,θα σε κοιτάζει και πάλι επικριτικά. «Γιατί δε φρόντισες να έχεις, γιατί…;»
Τέτοιοι άνθρωποι πατούν επάνω σου για να καταφέρουν να στηριχθούν, σε αγγίζουν για να μπορούν να ισορροπήσουν, σε αδειάζουν για να μπορούν να γεμίζουν.
Αδιαφορούν για τις δικές σου ανάγκες, για τους δικούς σου πόνους. Ψάχνουν, όλο ψάχνουν και προφασίζονται ότι δε βρίσκουν. Αν τους ρωτήσεις τι είναι αυτό που ψάχνουν, δε θα μπορέσουν να σου δώσουν μια σαφή απάντηση, γιατί απλώς δεν ξέρουν.
Ακόμα κι όλα τα καλά του κόσμου να τους προσφέρεις, πάντα θα ψάχνουν κάτι άλλο. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δε θέλουν να βρουν, θέλουν να χάνουν ψάχνοντας, δε θέλουν να δίνουν, αλλά να παίρνουν, δε θέλουν να εκτιμούν, αλλά να τους εκτιμούν για να καθησυχάζουν όλες τους τις ανασφάλειες.
Είναι ανίκανοι να προσφέρουν, είναι ανίκανοι να μοιραστούν, όμως, είναι εξαιρετικά ικανοί να σε κάνουν να αισθανθείς ανεπαρκής. Φοβούνται να αντιληφθούν ότι οι επιτυχημένες σχέσεις απαιτούν κόπο, κατανόηση, αποδοχή, προσφορά.
Γιατί αν το αντιληφθούν θα νιώσουν οι ίδιοι ανεπαρκείς.
Κρύβονται, αμύνονται,σου δημιουργούν ενοχές που δεν είσαι τέλειος για να ταιριάξεις μαζί τους. Κι εσύ φταις για όλα, ναι εσύ φταις, όχι γιατί δεν είσαι τέλειος, αλλά γιατί δεν αντιλήφθηκες εγκαίρως ότι τέτοιοι άνθρωποι δε θέλουν κανέναν. Ούτε καν τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί αν δεν ήθελαν εσένα όπως σε φτάνουν στην τελική να πιστεύεις, κάπως θα το ένιωθες.
Κάπου θα σταματούσες να προσπαθείς. Δεν είμαστε ηλίθιοι. Τα ένστικτα επιβίωσης και προστασίας πάντα μας ακολουθούν. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου που συνέχισες, που προσπάθησες, που εξάντλησες όλα τα περιθώρια. Επέλεξε εσένα, γιατί γνώριζε καλά πως είχες να δώσεις, πως ήσουν ικανός να φτιάξεις την αυτοπεποίθησή του, να προσαρμοστείς στις ανάγκες του. Αν δε σε ήθελε, αν δεν τον κάλυπτες ,δε θα σου έδινε καμία απολύτως σημασία και φυσικά δε θα σου έκανε καμία χάρη.
Τέτοιοι άνθρωποι δεν καταπιέζονται, μην ανησυχείς. Δεν ασχολούνται με κάποιον που δεν επιθυμούν. Και σ΄αυτό ακόμα κοιτάζουν την πάρτη τους. Δε ζητούν από κάποιον που τους είναι αδιάφορος, γιατί γνωρίζουν ότι αυτός, ό,τι κι αν τους δώσει, δε θα καλύψει τις ανασφάλειές τους, δε θα ανεβάσει το «εγώ» τους.
Γεμίζεις μόνο από κάποιον που έχει αξία, ανεβαίνεις μόνο από κάποιον που μετράει. Κι είναι πολύ έξυπνοι, ώστε να μην κάνουν εκπτώσεις σ΄αυτό. Και ναι λυπάσαι, και ναι δεν μπορείς να αποδεχτείς την απόρριψη και ναι δε φρόντισες τον εαυτό σου όσο έπρεπε. Εν γνώσει σου, όμως.
Γιατί αν σε φρόντιζες, ποιος θα φρόντιζε αυτόν που το έχει τόσο ανάγκη; Σκέψου, ότι εσύ είχες τα κότσια να αφήσεις για λίγο τον εαυτό σου, να βάλεις στην άκρη τις ανάγκες σου, να μην σκεφτείς την πάρτη σου. Να υπολογίσεις τις ανάγκες του άλλου, να σταθείς δίπλα του με όλα τα σκαμπανεβάσματα, να φορτωθείς προβλήματα και προβληματισμούς.
Μπορείς, λοιπόν, να αντιληφθείς τι απέρριψε; Χωρίς να έχω καμία απολύτως διάθεση να απαλύνω τη θλίψη και την απογοήτευσή μας, τέτοιοι άνθρωποι απορρίπτουν καταρχάς τον εαυτό τους κι αμέσως μετά αυτούς που δείχνουν μεγαλοψυχία.
Αυτούς τους τρελούς, τους ρομαντικά γενναιόδωρους που παλεύουν για τον απέναντι. Αυτούς που παρόλα τα προβλήματά τους, μπαίνουν στη διαδικασία να ασχοληθούν και με κάποιον άλλο, πέρα από τον εαυτό τους. Αυτούς που ενώ μπορούν να έχουν ανθρώπους που θα τους προσφέρουν χαμόγελο, όμορφες στιγμές, μια αγκαλιά, ένα χάδι και θα τους κάνουν να νιώθουν μοναδικοί, επιλέγουν να μπουν στα σκοτάδια της δικής τους ψυχής και να παλέψουν με τους δαίμονές τους. Γιατί απλώς τους νοιάστηκαν… Η παρουσία μας στη ζωή τους πάντα θα τους μειώνει, θα τους φανερώνει πως δεν έχουν τίποτα να μας προσφέρουν. Και κάπως έτσι πέφτουν στην παγίδα τους.
Συνειδητοποιούν ότι αυτοί που επέλεξαν για να τους ανεβάσουν, ώστε να βγουν από το λήθαργο, από την αδράνεια, θα τους υπενθυμίζουν πάντα πόσο λίγοι είναι οι ίδιοι. Και τότε η μόνη λύση είναι η φυγή. Ποιος είναι,λοιπόν,ο κερδισμένος από όλη αυτή την ιστορία; Ποιος τελικά έχασε και τι;
Εσύ που ξέρεις να προσφέρεις ή ο άλλος που με στυγνό και κυνικό τρόπο το μόνο που είναι ικανός να κάνει είναι να αδειάζει τους γύρω του; Εσύ θα μαζέψεις τις δυνάμεις σου και θα αποκτήσεις και πάλι αποθέματα προσφοράς. Εκείνος θα ψάχνει μια ζωή κάποιον για να τον αδειάσει.
Και πίστεψέ με δε θα είναι πάντα τόσο τυχερός, ώστε να βρίσκει κάποιον σαν κι εσένα. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη δυστυχία, φίλοι μου.
Κωνσταντίνα Ξενιτοπούλου
