Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης
Θά’πρεπε να μ’ευχαριστείς.
Θά’πρεπε να είχες εκτιμήσει τις θυσίες που είχα κάνει για σένα και τα όσα σου πρόσφερα, τα όσα έγινες μαζί μου και εξακολουθείς να είσαι.
Ήμουν μαζί σου από την πρώτη στιγμή.
Από το πρώτο εκείνο φλογερό βράδυ που ξημερώσαμε μαζί.
Μόλις είχες χωρίσει και με πήρες μεσάνυχτα να μου πεις πως θες να με δεις.
Έτρεξα να σε βρω χωρίς δεύτερη κουβέντα και σε πήρα να σε κρύψω κάτω από τα σκεπάσματά μου.
Κάναμε έρωτα όλο το βράδυ κι ήταν από εκείνες τις φορές που ή πρώτη επαφή ήταν λες και γνωρίζαμε ο ένας τα κουμπιά του άλλου. Τόσο έντονο. Τόσο ηδονικό.
Κοιμηθήκαμε κάποια στιγμή το πρωί, εξουθενωμένοι, ιδρωμένοι και αγκαλιά, παρά τη ζέστη που είχαν τα μέσα της άνοιξης.
Ένα πολύ δυναμικό ξεκίνημα μιας σχέσης που φαινόταν πολλά υποσχόμενη.
Και ήταν· απλά δεν έγιναν πράξη όλες οι υποσχέσεις.
Ήσουν από τα πιο γρήγορα “σ’αγαπώ” μου.
Από εκείνα που νιώθεις να ξεχειλίζει και να ξεπροβάλλει η λέξη διά της βίας.
Αμοιβαίο κι όμορφο.
Η φύση σου, με προέτρεπε να σε φροντίζω όσο ήταν ανθρωπίνως δυνατό και μου άρεσε αυτό.
Είναι στη δική μου φύση να φροντίζω και να προσφέρω άλλωστε και μου έδωσες αυτό που χρειαζόμουν.
Ήσουν ένα πολύ ευαίσθητο πλάσμα.
Από το ευαίσθητο δέρμα σου ως την καρδιά σου που πληγωνόταν συνεχώς κι έκλαιγες ζητώντας παρηγοριά.
Γεμάτη ανασφάλειες και φοβίες, πόνους και μικρές παθήσεις.
Ερχόσουν και χωνόσουν στην αγκαλιά μου σαν μικρό παιδί, να σε τυλίξω με τα χέρια μου, να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα, να περάσει το δεινό που σε ταλαιπωρούσε την εκάστοτε στιγμή.
Πρέπει όμως να το τονίσω αυτό! Σαν. Μικρό. Παιδί.
Επαναπαύτηκες στην αγάπη μου, την στοργή μου.
Περνούσε ο καιρός κι από σύντροφός σου, εξελισσόμουν σε κηδεμόνας σου.
Εσύ δεν στήριζες, μόνο στηριζόσουν και σιγά σιγά, έφθειρες τις αντοχές μου.
Σ’αγαπούσα όμως. Σε νοιαζόμουν τόσο πολύ που το αγνοούσα.
«Δεν πειράζει, θα μας στηρίζω εγώ και τους δυο μας», μου έλεγα.
«Ευσεβείς πόθοι» μου λέω τώρα.
Άφησα τους φίλους μου, την οικογένειά μου, τη χώρα μου μαζί σου για να κάνουμε μια νέα αρχή και σε στήριζα όπως και όπου γινόταν.
Ήμουν εκεί για σένα.
Εγώ σε παρηγορούσα όταν δεν μπορούσες να βρεις μια δουλειά.
Εγώ πλήρωνα τις εξόδους μας.
Εγώ έτρεχα μαζί σου και σε διπλανές πόλεις να ψάξουμε παρέα γιατί δεν σου άρεσε εκεί που μέναμε.
Εγώ αντιμετώπιζα τον πατέρα σου που τό’χε βάλει σκοπό να μας στείλει στο τρελάδικο και σ’έκανα να νιώθεις καλύτερα μετά από τον κάθε τσακωμό σας.
Εγώ, εν τέλει, βρήκα δεύτερη δουλειά σε άλλη πόλη και σε πήρα να πάμε εκεί κι εγώ σου βρήκα εκεί δουλειά και σου είπα τι να πεις στη συνέντευξη για να την πιάσεις.
Εγώ υπολόγιζα τα οικονομικά μας περιθώρια για να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας.
Εγώ σε ντάντευα να πας στη δουλειά σου γιατί δεν ήταν “ιδανική” και δεν σου άρεσε… κι ας ήμουν κι εγώ στην ίδια κατάσταση.
Αλλά είπαμε, μου αρέσει να προσφέρω, να φροντίζω. Τα έκανα όλα αυτά με χαρά και όρεξη, χωρίς να περιμένω κάτι πίσω αλλά πού και πού, μου πέταγες ένα κόκκαλο να χαρώ κι εγώ· βοήθησες αλλά οικονομικά.
Ήρθε όμως η στιγμή που χρειάστηκα πραγματικά την στήριξή σου και δεν την είχα.
Είχα μία και μόνη φορά πραγματική ανάγκη και δεν το έκανες.
Μάλλον τα δικά σου προβλήματα ήταν σημαντικότερα από την κατάθλιψη με την οποία φλέρταρα κι εσύ όχι μόνο δεν με στήριξες, αλλά δεν το παρατήρησες καν.
Δεν είχα ούτε την προσοχή σου λοιπόν.
Δύο χρόνια σου πρόσφερα ασφάλεια, σε πρόσεχα, σε στήριζα, σε φρόντιζα, σε έκανα να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, σ’έκανα να πιστέψεις σ’εσένα και να γίνεις ανεξάρτητη.
Μία αναθεματισμένη στιγμή που χρειάστηκα εγώ λίγη προσοχή και φροντίδα, όχι μόνο δεν τα πήρα αλλά μου ξεκίνησες και τον διάλογο του χωρισμού.
Και ναι, το σκεφτόμουν κι εγώ, όπως και σου είπα άλλωστε.
Εν μέσω κατάθλιψης άλλωστε, λογικό κι επόμενο να αποζητά κανείς την αυτοκαταστροφή του.
Αυτό που με ενόχλησε όμως, ήταν το ότι αν ήταν αντεστραμμένοι οι ρόλοι, δεν θα σε είχα αφήσει έτσι· θα το είχα δει, θα είχα προσπαθήσει να το φτιάξω κάπως.
Έτσι κάνουν τα ζευγάρια άλλωστε, σωστά;
Μεγάλο κρίμα· αυτό είναι που έμεινε από την σχέση μας.
Κρίμα που όλα τα όμορφα που περάσαμε μαζί, επισκιάστηκαν από την αχαριστία σου.
Κρίμα που μου πήρε δύο χρόνια να καταλάβω το πόσο εγωκεντρική είσαι.
Κρίμα που δεν είχε κάποια άλλη την θέση σου στο πλάι μου για να έπιαναν τόπο όλα όσα προσέφερα σ’εσένα και δεν εκτιμήθηκαν.
Και το απόσταγμα όλου αυτού;
Δύσκολα θα ξαναδώσω την ψυχή μου σε τρύπια χέρια.
