Μπήκες στη ζωή μου και τάραξες τα γαλήνια νερά της. Μπήκες αποφασισμένος να μου δείξεις και να μου αποδείξεις ότι εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους, ότι εσύ μπορείς εκεί που οι άλλοι σταματούν. Εσύ συνεχίζεις και αξίζει να προσπαθήσουμε για κάτι που θέλουμε τόσο πολύ.Όντως όμως το θέλουμε; Όντως προσπαθούμε;Και αν τελικά το θέλεις και προσπαθείς γιατί δεν το βλέπω; Γιατί δεν είσαι τώρα εδώ; Γιατί λείπεις τις ώρες που σε αναζητώ;
Γιατί μου δημιουργεί κενά η απουσία σου; Γιατί παλεύω να σε δικαιολογώ ενώ εσύ ακόμα λείπεις;
Μάταια σπάω το κεφάλι μου να βρω εξηγήσεις σε κάτι που είναι οφθαλμοφανές.
Αν ήθελες θα ήσουν εδώ. Αν με ήθελες θα ήσουν εδώ.
Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να αναλύεις τα αυτονόητα τα χεις χάσει όλα και πάνω από όλα την αξιοπρέπεια σου.
Δεν χωράει τίποτα ανάμεσα στα θέλω δύο ανθρώπων. Από φθηνές δικαιολογίες έχουμε χορτάσει και το θα ήσουν εδώ αλλά… περισσεύει όταν θέλεις να δεις τον άλλο.
Κανένα εμπόδιο δε σε σταματά και κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου, κόντρα σε όλα αρκεί να είσαι με τον άνθρωπό σου.
Ώπα! Να η απάντηση που έψαχνα!
“Κάνει αυτό που λέει η καρδιά του” Μα αυτό κάνει! Δεν το βλέπεις;
Τι δεν καταλαβαίνεις; Δεν είσαι η προτεραιότητά του. Μια συμπληρωματική παρέμβαση είσαι στη ζωή του.
Ξύπνα, λέω στον εαυτό μου.
Μην ενθουσιάζεσαι με τα μεγάλα λόγια και αυτούς τους δήθεν κτητικούς χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιεί για να σου κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον. Αν ίσχυαν αυτά τα “καρδιά μου, μάτια μου…” δε θα ήσουν τώρα εδώ να χασομεράς γράφοντας γιατί θα έπλεες σε πελάγη ευτυχίας μέσα στην αγκαλιά του. Αλλά δεν είσαι εκεί. Είσαι εδώ.
Και τελικά καταλαβαίνω ότι παλεύω μόνη να κρατήσω ζωντανή αυτή την σπίθα που άναψες και παράτησες στα χέρια μου. Γιατί ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας;
Ότι εγώ κάνω τα λόγια μου πράξη και αν δεν είμαι ικανή να τα κάνω δε μιλάω καθόλου, ότι αν κάτι μου ξινίζει πάνω σου το λέω για να διορθώσουμε κάτι, να σώσουμε αυτό το κάτι!
Εγώ προσπάθησα αλλά έλειπε αυτό το κάτι παραπάνω για να μπορέσω να συνεχίσω.
Δεν έκανες αυτό το ένα, το πρώτο βήμα για να με έχεις και μετά ας έκανα εγώ όλα τα υπόλοιπα!
Όχι τώρα όμως. Είναι πλέον αργά.
Κάποια πράγματα πρέπει απλά να γίνονται. Χωρίς πιέσεις, χωρίς υπενθυμίσεις… Δεν έγιναν; Τέλος.
Δεν υπάρχει αργότερα, δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις…
Υπάρχει το εδώ και τώρα που για μας πέρασε και επιστροφή δεν έχει.
Γιατί αφού δεν υπάρχει παρόν πως είναι δυνατόν να υπάρξει μέλλον;
Γράφει η Ιωάννα Ντρε
