Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή
Φεύγω από σένα. Φεύγω για μένα. Φεύγω από μένα. Ένα ασταμάτητο φευγιό η ζωή, με ανθρώπους που μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου, έχουν φύγει.
Αυτός που φεύγει, δεν είναι πάντα ο δειλός, ο βιαστικός, ο ανικανοποίητος, αυτός που αρνείται να παλέψει για να καταφέρει να στεριώσει κάπου.
Ίσως να ήθελε να μείνει, μα δεν του δόθηκε καμιά ευκαιρία. Ίσως πριν φύγει, να έψαξε παντού μήπως και βρει έστω κάτι τόσο δα μικρό να τον κρατήσει εκεί, αλλά να μην το βρήκε…
Ίσως, να μην ήθελε να περισσεύει, να μην ήθελε να προκαλεί δυσαρέσκεια. Ίσως κάποιοι, να του άνοιξαν την πόρτα για να φύγει. Είναι πολλοί αυτοί οι κάποιοι, που επιμένουν να οδηγούν τον άλλο σε μια φυγή, επειδή η παρουσία του μπορεί να σηματοδοτεί τη λήξη του δικού τους σεναρίου, που τόσο επιμελώς δημιούργησαν κι αφοσιώθηκαν σε αυτό, τόσο που παραπλανήθηκαν και οι ίδιοι, νομίζοντας πια, ότι πρόκειται για κάτι άκρως αληθινό.
Η τοξικότητα, μια λέξη, που τείνει να θεωρηθεί κλισέ, όταν κάνει έντονη την παρουσία της, ανοίγει ταυτόχρονα μια χαραμάδα να πηδήξουν έξω από αυτήν όσοι μπορούν να την αντιληφθούν και ν’ αποδεχτούν ότι είναι πολύ μικροί για να τη διώξουν.
Αυτή είναι ύπουλη, μπορεί να σε μαγέψει και να σε κάνει μαριονέττα της, να εισχωρήσει τόσο βαθιά, που να μετράει μέχρι και τις ανάσες που παίρνεις ή το πόσες φορές τόλμησε να χτυπήσει σήμερα η καρδιά σου…
Τι πιο ταιριαστό λοιπόν, σε μια τέτοια περίπτωση, από μια φυγή, που είναι η μόνη διέξοδος, μια αυτοπροστασία, που κάποια στιγμή, θα αγγίξει την ίαση, αρκεί να υπάρχουν ανοιχτοί αισθητήρες, να καταλάβουν, ότι πολλές φορές, η φυγή είναι ένας μονόδρομος που οφείλεις να πάρεις, για να σώσεις εσένα, αλλά και όσους μπορείς.
Αν έχεις μπροστά σου την κινούμενη άμμο, που περιμένει να πέσεις μέσα της, δεν είναι δειλία το να οπισθοχωρήσεις και να πιάσεις από το χέρι κι άλλους, πριν πέσετε μέσα της και σας καταπιεί.
Δεν είναι πάντα αδυναμία η φυγή, πολλές φορές φανερώνει μια δύναμη που ίσως, κανείς άλλος δεν είχε.. Και να σου πω και κάτι; Όσο μεγαλώνουμε, οι τάσεις φυγής, από καθετί δεν μας καλύπτει, δεν μας εκτιμάει, δεν μας επιθυμεί, δεν μας γεμίζει, αντίθετα, ρημάζει το μέσα μας, δεν είναι απλά μια παρόρμηση ή μια υπεκφυγή, αλλά μια αποφασιστική κι επιτακτική κίνηση.
Οφείλουμε να θωρακίσουμε τον εαυτό μας, να φτιάξουμε τείχη αδιαπέραστα, που θα μας χωρίζουν από καθετί αρνητικό και δυσάρεστο.
Γιατί, σκοπός της ζωής, είναι η απελευθέρωσή μας από όλα τα δεσμά που φέρουν αρνητικό πρόσημο. Έτσι, θα καταφέρουμε να εισπνεύσουμε τον καθαρό αέρα που μας αναλογεί και ίσως φτάσουμε μια μέρα, ένα βήμα πιο κοντά στην κάθαρση της ψυχής μας.
Έχουμε ανάγκη από καθαρές ψυχές. Κι όπως σε μια πιατέλα με φρέσκα και λαχταριστά φρούτα, αν αφήσουμε ένα χαλασμένο, σύντομα θα σαπίσουν και τα υπόλοιπα, έτσι συμβαίνει και με τις ψυχές. Ας φύγουμε, λοιπόν, από εκείνες τις μουχλιασμένες που μας επηρεάζουν!
http://loveletters.gr/51991-2/?fbclid=IwAR2nK2GKy9eMMZHzovEQE4MptE_M2KN-554A8c7cfiK7ZJU1HrgfgDS2oB8
