Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Γιατί αυτά που δεν ξέρεις ότι τα θες από την ζωή σου, τα ζητάς από την δική μου;
Σου είπα εγώ να μου το παίξεις πολυξερος και φωτεινός παντογνώστης των πάντων;
Σου ζήτησα να μου υποσχεθείς, να μου πεις, ακόμα και να ανοίξεις το στόμα σου;
Όχι.
Ίσα ίσα εγώ σου είπα, για χαλαρά, εγώ σου είπα να μην μου πεις μεγάλα λόγια. Εγώ σου είπα να μην τρέχεις.
Κι εσύ εκεί, με 1000 το πόδι πατημένο στο γκάζι. Με τα λόγια να τρέχουν και τις λέξεις να χτίζουν όνειρα.
Στην άμμο!
Μέχρι που φτάσαμε στο “δεν ξέρω τι θέλω”.
Και γιατί αυτό που δεν ξέρεις τι είναι και τι το θες το ψάχνεις στη ζωή μου;
Σου είπε κανείς πως έχω χρόνο για χάσιμο; Σου είπε κανείς πως έχω τα προβλήματά μου λυμμένα και τις μέρες μου βουτηγμένες στη μερέντα;
Πάρε τα “δεν ξέρω” σου κι άδειασέ μου τη γωνιά!
Την ζωή μου τη μετράω με εκείνους που δεν ξέρουν τι θέλουν αλλά δεν πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Η ζωή μου, δεν ήταν εύκολη αλλά ήταν ξεκάθαρη.
Και αυτό ακριβώς θα ξαναγίνει.
Τα κουβαδάκια σου, και σ’άλλη παραλία..