Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Εμένα οι άνθρωποι μου, είναι οι τσαλακωμένοι!
Είναι εκείνοι που έχουν ορθάνοιχτες πληγές που στάζουν αίμα κι όμως γελάνε δυνατά, για να σκιαχτούν οι φόβοι τους.
Είναι εκείνοι που τα ντρέπονται τα λόγια τα κενά και που τολμούν τις πράξεις.
Εκείνοι οι δυνατοί αδύνατοι, που όσες κι αν έπεσαν φορές, τόσες ξανά σηκώθηκαν.
Εκείνοι που δίνονται αληθινά κι ας ξέρουν πως κοστίζει σε ψυχή.
Εμένα οι άνθρωποι μου, είναι όσοι δεν έχουν μυστικά, όταν βρουν που να ακουμπήσουν και να τα εμπιστευτούν ..
Οι δικοί μου άνθρωποι, είναι τα από μέσα τους παιδιά κι ας δείχνουν απ΄ έξω τους πως μεγάλωσαν παράκαιρα.
Οι άνθρωποι μου, ακούνε τραγούδια λαϊκά και παραπονεμένα και τραγουδούν όλα τα «αχ» τους, με έναν λυγμό σπαρακτικό και με ένα δάκρυ ατέρμονο, να αιωρείται επικίνδυνα στην άκρη των ματιών τους.
Οι αγαπημένοι οι δικοί μου, νιώθουν προτού μιλήσουν.
Χαρίζουν το σώμα τους, μα δεν το ξεπουλάνε.
Πληγώνονται περήφανα, πονάνε σιωπηλά.
Άπλετα αγαπάνε, αέναα ερωτεύονται.
Λατρεύουν τους ανθρώπους τους και τον Θεό τον σέβονται.
Οι αγκαλιές τους σώζουν και τα φιλία τους καίνε.
Τις μέρες ονειρεύονται, τις νύχτες ξενυχτάνε!
Εμένα οι πολύτιμοι μου, είναι κάτι ξωτικά, που δεν μπαίνουν σε σειρές και σε κανόνες ψεύτικους.
Οι πιο πολύτιμοι που ξέρω, φορούν τα μαύρα τους γυαλιά χειμώνα καλοκαίρι, να κρύψουν την θλίψη τους, να μην τους λυπηθούν.
Εγώ αγαπώ τους παλαβούς, που καβαλούν τα θέλω τους και δεν κοιτάζουν πίσω.
Εγώ σας λέω, αγαπώ εκείνους που φοράνε “παντελόνια”, όχι πάνω στο σώμα τους, μα πάνω στις ψυχές τους.
