Συχνά, μας πιάνουμε να κρίνουμε το πόσο ελκυόμαστε σε κάποιον απ’ την εξωτερική του εμφάνιση. Και λογικό είναι, αφού η εμφάνιση είναι αυτή που μας κάνει να βγάζουμε τα πρώτα συμπεράσματα για κάποιον, αυτή είναι το πρώτο ερέθισμα που θα δεχτούμε, το πρώτο σήμα που θα λάβει ο κυρίαρχος εγκέφαλος. Είναι λογικό να μας ελκύει ένα κορμί που είναι σχηματισμένο στα γούστα μας, όποια κι αν είναι αυτά. Είναι ακόμα πιο λογικό να νιώθουμε τη φαντασία μας να ξυπνά αν αυτό το σώμα συνοδεύεται από μια φυσιογνωμία που βρίσκουμε ενδιαφέρουσα.
Μέχρι εδώ μιλάμε για κάτι το κλασικό, το συνηθισμένο. Μια επαφή που ξεκινάει απ’ τα μάτια και βρίσκει από εκεί το δρόμο για να προχωρήσει στο σώμα και στην εξέλιξη της ιστορίας. Αλλά τι γίνεται όταν η έλξη ξεκινήσει από τον εγκέφαλο κι αυτός δημιουργήσει τον δρόμο προς τα μέσα; Τι κάνει αυτός ο κυρίαρχος; Είναι εκείνος που έχει τον τελευταίο λόγο. Και ίσως πεις, η καρδιά δεν παίζει ρόλο; Παίζει, ναι, αλλά όχι τόσο μεγάλο. Μα, ίσως συνεχίσεις τον συνειρμό σου, όταν ερωτευόμαστε η καρδιά δεν είναι αυτή που τρελαίνεται; Ναι, επειδή ο εγκέφαλος είναι αυτός που έχει τρελαθεί πρώτος.
Δες το σαν μια μεγάλη έκρηξη. Από συναισθήματα, σκέψεις, ερεθίσματα και στιγμές. Το μυαλό δεν μπορείς να το περιορίσεις ούτε να το κλειδώσεις, πάντα θα είναι ελεύθερο. Μπορείς να κρατήσεις δύο ανθρώπους μακριά, να τους χωρίσεις σωματικά, να βάλεις την «ανεξέλεγκτη» καρδιά στη θέση της και να κατευνάσεις τα συναισθήματα. Μα όσο το μυαλό αρνείται να φύγει από το μεταξύ τους, εγκεφαλικά πάντα θα είναι εκεί μαζί, ενωμένοι.
Είναι πολύ όμορφο το σώμα, αλλά όταν το μυαλό είναι αυτό που μιλάει, δεν αφήνει χώρο για τίποτα άλλο. Πώς να εστιάσεις σε ένα σώμα άλλωστε όταν μπροστά σου έχεις έναν εγκέφαλο στον οποίο δεν μπορείς να αντισταθείς; Ένα δυνατό, ερωτεύσιμο μυαλό είναι ικανό να χτίσει μια εικόνα μόνο του, να κάνει το σώμα να ακολουθήσει τις προσταγές του σαν πιστό σκυλάκι. Γι’ αυτό άλλωστε εγκεφαλικός έρωτας δε νικιέται, επειδή παίζει στο γήπεδο μόνος του, βάζει όλα τα γκολ σε ένα τέρμα δίχως αντίπαλο και μένει μετά να το πανηγυρίζει.
Σου καίει τον εγκέφαλο, έτσι δε λένε; Κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Ίσα-ίσα, που θέλεις να σου καταστρέψει το μυαλό γιατί νιώθεις να είναι μια ουσία το συναίσθημα που, αν τα καταφέρει, δε θα σε εθίσει απλώς μα θα γίνει κομμάτι σου. Θα σε κρατήσει ψηλά αιώνια. Αποζητάς λοιπόν τη σύνδεση απ’ την οποία προκύπτει κάτι εκπληκτικό. Σε συζητήσεις για διάφορα θέματα, είτε για ποίηση, είτε για κοινωνικά, είτε ακόμη και για κουτσομπολιά η αίσθηση να μοιάζει σαν μια παρτίδα σκάκι. Πανέξυπνη, δυνατή και με τη στρατηγική να παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο. Η ανατριχίλα που έρχεται σαν επακόλουθο είναι εξωπραγματική.
Να θέλεις ν’ ανακαλύπτεις ακόμη περισσότερα απ’ το μυαλό του άλλου, να το ξεκλειδώνεις και να χάνεσαι μέσα σ’ αυτό. Είναι υπέροχοι δύο άνθρωποι που ταιριάζουν σωματικά, που κουμπώνουν ο ένας στον άλλον, αλλά φανταστείτε δυο μυαλά που εφάπτονται. Όλοι θα θέλαμε να χαθούμε μέσα σε μια τέτοια όαση. Το μεγαλύτερο, το πιο δυνατό ερωτικό όργανο είναι ο εγκέφαλος. Ναι, ίσως να ακούγεται περίεργο, κάπως ουτοπικό κι εξωπραγματικό, μα η αλήθεια είναι πως αν πάρει αυτός τα ηνία τότε θα κυριεύσει και ούτε που θα θελήσουμε ποτέ να τον βγάλουμε απ’ την πρωτιά του.
Συντάκτης: Ελένη Σωτηροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
