Είπες ότι διάλεξα τον εύκολο δρόμο. Νομίζεις πως είναι εύκολο να σε σκέφτομαι και να μη μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο να δω τι κάνεις;
Να έρχεσαι στα όνειρα μου και να σκέφτομαι ότι ίσως δε θα σε ξαναδώ ποτέ κάπου αλλού; Να νιώθω ότι είναι απλά λάθος η όποια προσπάθεια να πάω παρακάτω. Τι είναι παρακάτω; Εσύ θα έπρεπε να είσαι στη θέση εκείνου του τύπου που με κερνάει καφέ για να με γνωρίσει καλύτερα.
Στη θέση εκείνου που με πάει για χορό. Στη θέση εκείνου που με καλεί στο πάρτι. Στη θέση εκείνου που μου ζητάει το κινητό μου. Στη θέση εκείνου που με ρωτάει τι κάνω κάθε Χριστούγεννα… και προσπαθώ να μη φανεί ότι βουρκώνω. Πέρσι τα Χριστούγεννα ήμασταν στην Αθήνα, τα προηγούμενα στη Θεσ/νίκη και τα προ-προηγούμενα στη Lille.
Έχω πολλή αγάπη μέσα μου. Και έχεις κι εσύ ακόμη πιο πολλή. Και θα βρεις να τη δώσεις εκεί που πρέπει. Όχι πως δεν άξιζα αγάπη εγώ. Αλλά δεν την άξιζα από εσένα.
Είναι εύκολο πιστεύεις να αφήνω να χαθεί η ζωή που είχα φανταστεί μαζί σου; Τόσα όνειρα. Είναι εύκολο να σε ξεχάσω; Να αφήσω πίσω μου όσα ζήσαμε λες και ήταν 5 μήνες ή ένας χρόνος; Είναι εύκολο να προχωρήσω; Να αγαπήσω από την αρχή κάποιον άλλον; Κάποιον που δεν είναι εσύ. Λένε ουδείς αναντικατάστατος. Λάθος. Όλοι είναι αναντικατάστατοι. Κανείς δε θα πάρει τη θέση σου. Κανείς δε μ’ αγαπήσει όπως εσύ και κανέναν δε θα αγαπήσω όπως εσένα.
Και δεν είναι καθόλου εύκολο να το αποδεχτώ. Δεν ήταν εύκολο να μη σε πάρω τηλέφωνο όταν έκλαιγα για το χαμό του σκύλου μας. Δεν είναι εύκολο να μη μοιράζομαι μαζί σου την καθημερινότητα μου. Δεν είναι εύκολο να ξεκολλήσω το «σ’ αγαπώ» σου από το ψυγείο. Δεν είναι εύκολο να φοράω το τζιν που μου έχεις κάνει δώρο και το πουλόβερ σου, να βλέπω τις φωτογραφίες μας, να σκέφτομαι ότι 10 λεπτά από εδώ μένουν η γιαγιά και ο παππούς σου. Δεν είναι εύκολο να διαβάζω χωρίς να ξέρω ότι θα κάνω διάλειμμα για να σε πάρω τηλέφωνο. Δεν είναι εύκολο να κοιμάμαι και να ξυπνάω μόνη.
Τίποτα δεν είναι εύκολο. Και το ήξερα. Αλλά το έκανα. Όχι για εμάς. Αλλά για σένα και για μένα ξεχωριστά. Γιατί δεν παίζαμε επι ίσοις όροις. Γιατί είχαμε παράπονα, απωθημένα, κόμπλεξ. Και θα γίνονταν μεγαλύτερα και χειρότερα με τον καιρό. Γιατί είχαμε περάσει πολλά και δύσκολα και δε θα αντέχαμε άλλη απόσταση, άλλη γκρίνια, άλλους τσακωμούς.
Γιατί κάποια στιγμή θα ήμασταν εγκλωβισμένοι και θα ρίχναμε το φταίξιμο ο ένας στον άλλο. Τώρα το παίρνω όλο το φταίξιμο επάνω μου. Μακάρι να μπορούσες να δεις ότι έκανα καλά. Πολλές φορές λυγίζω, όπως τώρα. Σ’ αγαπάω πολύ. Αλλά έχω πολλή αγάπη μέσα μου. Και έχεις κι εσύ ακόμη πιο πολλή. Και θα βρεις να τη δώσεις εκεί που πρέπει. Όχι πως δεν άξιζα αγάπη εγώ. Αλλά δεν την άξιζα από εσένα.
