Για αυτούς θα μιλήσω. Για όλους εκείνους που μπήκαν στην ζωή μας.
Που την άλλαξαν, την στόλισαν και της έδωσαν χρώματα και λάμψη. Διότι, μας έκαναν χαρούμενους. Μας έκαναν καλυτέρους ανθρώπους. Μας έμαθαν την σημαίνει το δίνω και τι το παίρνω. Το πιο σημαντικό είναι ότι μας μοίρασαν συναισθήματα. Μπορεί να φαίνεται άκυρο και κλισέ κάτι τέτοιο αλλά να ξέρετε πως δεν είναι.
Στην εποχή μας, σπάνια θα δεις ανθρώπους να νιώθουν πράγματα για εμάς.
Οι περισσότεροι περιορίζονται απλώς σε τυπικές επαφές και ανέκφραστες έως ανούσιες σχέσεις και επίπλαστους δεσμούς. Δείχνουν ότι αισθάνονται αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να σκέφτονται τα χειρότερα για τον άλλον.
Σε όλους λοιπόν αυτούς, που μας πίστεψαν, μας έδειξαν αγάπη, μας στήριξαν και μας άνοιξαν το δρόμο για να δούμε πόσο όμορφος είναι ο κόσμος όταν υπάρχει αγάπη. Έστω και αν στην πορεία μας αδίκησαν.
Δεν πειράζει. Εμείς ξέρουμε πως ποτέ δεν θέλαμε το κακό τους.
Μόνο να τους βλέπουμε ευτυχισμένους. Γιατί ο πλήρης ευτυχισμένος άνθρωπος είναι σπάνιος τίτλος πλέον.
Δεν τους παρεξηγούμε. Απλά απορούμε.
Γιατί τόσος θυμός; Τι έκανα; Πού ήμουν λάθος;
Το μόνο κλειδί είναι η συγχώρεση και η ευγνωμοσύνη το δώρο μας σε αυτούς. Κάθε άνθρωπος κουβαλάει πράγματα. Είτε είναι πολλά, είτε είναι λίγα. Αυτός όμως, δεν είναι λόγος να τον κρίνεις. Προχώρα την ζωή σου, αλλά να μην τον διαγράψεις. Κράτα τον μέσα σου. Γιατί κακά τα ψέματα, αν δεν ήταν αυτός δεν θα ήσουν ο άνθρωπος που είσαι τώρα. Με άλλα λόγια, ένας άνθρωπος που ξέρει πως η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες και προβλήματα και αλλά πάντα υπάρχει μια χαραμάδα από φως για να δεις πως η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και πως με δύναμη, όνειρα και θέληση, μπορείς να τα καταφέρεις.
Οι άνθρωποι λοιπόν, αυτοί είναι πλέον κομμάτι του εαυτού μας.
Και αν κάποτε αποφασίσουν να μας μιλήσουν, αν μετάνιωσαν για την στάση, να το κάνουν, διότι μόνο χαρά θα μας προσφέρουν. Και αν πάλι όχι, η αγάπη μας για αυτούς δεν πρόκειται να αλλάξει. Και αν περάσουν χρόνια, όλα το ίδιο θα είναι. Μπορεί να μην υπάρχουν τα έντονα συναισθήματα όπως τότε που τους γνωρίσαμε, αλλά το σκίρτημα στην καρδιά, τα λόγια τους, ο σεβασμός και ο θαυμασμός θα έχουν μείνει. Σίγουρα δεν θα τα θυμόμαστε όλα τόσα καθαρά-θα είναι λίγο ξεθωριασμένη η μνήμη μας-αλλά το συναίσθημα δεν θα έχει χαθεί.
Η καρδιά πάντα βρίσκει τρόπο να θυμάται.
Αν ποτέ έρθουμε στο μυαλό τους, ακόμα και ένα δάκρυ μπορεί να κυλήσει από το πρόσωπό τους. Σαν μια ένδειξη τύψεων για την συμπεριφορά τους απέναντί μας. Θα είμαστε παρελθόν για αυτούς αλλά το ίδιο και αυτοί για εμάς
Μπορεί και να μας έχουν ξεχάσει.
Ακόμα, και αυτό να γίνει, μην μετανιώνετε ποτέ. Να θυμάστε πάντα τι δώσατε. Να μετράτε την ποιότητα και όχι την ποσότητα. Οι άνθρωποι, αυτοί αποτελούν μια άγκυρα για τις δύσκολες στιγμές, για αυτά που ζήσαμε.
Μας δώσανε πολλά χωρίς να το καταλάβουν. Αυτό και μόνο αξίζει τα πάντα. Αυτοί λοιπόν, που αγαπήσαμε και δεν μας αγάπησαν χρωστάνε το λιγότερο μια εκτίμηση και ένα ευχαριστώ. Γιατί τους αγαπήσαμε και αν έδειχναν πως δεν το κατάλαβαν, μέσα τους σίγουρα ξέρουν την αλήθεια. Και αν ο χρόνος μας φέρει ξανά στο δρόμους τους, το βλέμμα θα τα δείξει όλα. Όλα αυτά που νιώσαμε για αυτούς αλλά και αυτοί για εμάς.
Οι δρόμοι μας μπορεί να χωρίζουν αλλά η ζωή πάντα βρίσκει τρόπο να δίνει απαντήσεις. Τους αγαπάμε και τους ευχόμαστε να είναι καλά.
«Σε όλους εκείνους που ήρθαν τυχαία στην ζωή μας»…
Της Νικόλ Παπαδοπούλου.
