Οι ερωτικές σχέσεις δεν είναι απλή υπόθεση και σίγουρα δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας – μακάρι όλες οι ώρες προβληματισμού και διερώτησης γύρω από τα προσωπικά μας να λύνονταν με ένα απλό εγχειρίδιο με "οδηγίες χρήσης”.
“Μην με πιέζεις”.
Και ποιος σου είπε ότι αυτός είναι ο σκοπός μου;
Της ελευθερίας είμαι, γενικά.
Το ότι αρνείσαι να δεχτείς κάποια «στραβά» της ζωής σου είτε από φόβο, είτε από συνήθεια, δεν βοηθά. Και κυρίως δεν βοηθά εσένα. Ελπίζοντας σε μια ευτυχία, δώρο εξ’ ουρανού με μεταμεσονύχτιες προσευχές να τη συνοδεύουν… Άστο. Αυτά τα πράγματα πηγαίνουν αλλιώς. Και για να μιλάμε σωστά, χτίζονται. Βήμα βήμα, σκαλί το σκαλί, ανάσα την ανάσα. Με θέληση.
Φεύγω από σένα. Φεύγω για μένα. Φεύγω από μένα. Ένα ασταμάτητο φευγιό η ζωή, με ανθρώπους που μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου, έχουν φύγει.
Αυτός που φεύγει, δεν είναι πάντα ο δειλός, ο βιαστικός, ο ανικανοποίητος, αυτός που αρνείται να παλέψει για να καταφέρει να στεριώσει κάπου.
Κι όμως, υπάρχουν κάποιες ιστορίες που, ενώ ξεκινούν σαν παραμύθι, μπορεί να έχουν όχι απλά άσχημο αλλά ακόμα και φρικιαστικό τέλος. Οι άνθρωποι που βλάπτουν σοβαρά άλλους ανθρώπους στο όνομα του όποιου θυμού, απογοήτευσης, εκδίκησης ή ακόμα και λόγω της ανάγκης να επιβληθούν εξουσιαστικά και κτητικά είναι ίσως η πιο επικίνδυνη έκφανση της ανθρώπινης φύσης. Ή μήπως είναι όλα θέμα διαστροφής του μυαλού; Γιατί ψυχίατροι και ψυχολόγοι επιμένουν ότι πίσω από ένα έγκλημα ή ένα φόνο κρύβεται ένα διαταραγμένο μυαλό;
Θέλει κότσια να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, θέλει δύναμη ψυχής να πληγώσεις κάποιον μία και καλή αντί να τον πληγώνεις κάθε μέρα και θέλει γερό στομάχι να γίνεις ο κακός της υπόθεσης αντί να ρίχνεις ευθύνες δεξιά κι αριστερά παριστάνοντας πως δεν ξέρεις τι σου φταίει. Επειδή δεν είσαι καθίκι σαν τους πολλούς, επειδή σκέφτεσαι και ξέρεις. Πάντα ξέρεις.