Είναι τελεία. Είναι διαγραφή. Είναι τέλος.
Κι όπως και κάθε τέλος, χρειάζεται το χρόνο του για να συνηθίσει κανείς στην καινούρια τάξη πραγμάτων.
Χρόνο για να ξεμάθει όσα για καιρό ήταν η καθημερινότητα του.
Το πρόσωπο του άλλου, οι συνήθειες του.
Αλλαγές που άλλοτε επιλέγονται κι άλλοτε απλά
συμβιβάζονται.
Γιατί δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι να χωρίσουν.
Και στους δύο ενός ζευγαριού, αρκεί να το πάρει απόφαση ο ένας.
Κι ο άλλος; Εκείνος που δε θέλησε ποτέ να χωρίσει; Τι κάνει τότε αυτός;
Άτιμο πράγμα ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση. Απόρριψη και πόνος. Και μοναξιά που δεν επιλέχθηκε. Μόνο επιβλήθηκε.
Ο άνθρωπος που χωρίζει χωρίς να του τελειώσει ο έρωτας, ζει έναν εφιάλτη.
Ένα ατέλειωτο κατηγορώ, πρώτα του εαυτού του κι ύστερα όλων των άλλων.
Και ταυτόχρονα μια άρνηση της πραγματικότητας. Ένας αγώνας διεκδίκησης του αντικειμένου του πόθου του.
Μα εκείνο έχει φύγει.
Κανείς δε θα μάθει ποτέ τον ακριβή λόγο της φυγής. Έτσι είναι, άλλωστε, οι σχέσεις των ανθρώπων. Φθαρτές και αβέβαιες.
Κι όταν γίνονται αδιέξοδες, όταν πια δεν παλεύονται, απλά τελειώνουν.
Για κάποιους απλά…Για άλλους ζόρικα… Τρομερά ζόρικα.
Εκείνος που ερωτεύτηκε κι έμεινε μόνος περνάει δύσκολα.
Γατζώνεται σε ένα αίσθημα που είναι πια μονόπλευρο και πολεμά με νύχια και με δόντια γι?αυτό που είχε.
Πληγωμένος εγωισμός; Ανυπόκριτο συναίσθημα; Συνήθεια;
Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν μπορεί να μπει τόσο βαθιά στην ψυχή του για να καταλάβει τι του συμβαίνει και διεκδικεί αυτό που μέχρι χθες είχε στα αζήτητα κι ας ήταν δικό του.
Ίσως να φταίει το ότι οι άνθρωποι εκτιμούν κάτι αν το χάσουν.
Ή που ξυπνούν μέσα τους όλα τα κυριαρχικά ένστικτα.
Και τρέχουν από πίσω. Παρακαλούν, παλεύουν. Με θεμιτά κι αθέμιτα μέσα. Με όποιον τρόπο μπορούν και δεν μπορούν.
Ζητούν να τους επιστραφεί αυτό που είχαν και δεν εκτίμησαν αρκετά.
Αυτό που τώρα θέλουν πίσω.
Μα για πόσο;
Για πάντα ή μόνο για σήμερα;
Άβυσσος η καρδιά των ανθρώπων. Ποτέ δεν ξέρεις που σταματά ο έρωτας και ξεκινά ο εγωισμός. Που σταματά η αγάπη για συνύπαρξη και ξεκινά το πάθος για επικράτηση. Για κυριαρχία.
Ο κάθε άνθρωπος ανήκει στον εαυτό του. Και τα αισθήματα του είναι υπόθεση καθαρά προσωπική.
Κι όταν αυτά τελειώσουν, πέφτουν οι τίτλοι. Φινάλε.
Κανείς δεν πρέπει να αναλώνεται να κυνηγά κάτι που έληξε. Δεν του αξίζουν τα παρακάλια.
Ας σκεφτεί μόνο τι έφταιξε κι έφτασαν ως εδώ δυο άνθρωποι που κάποτε ερωτεύτηκαν και θέλησαν να είναι μαζί…
Ας σκεφτεί κι ας καταλάβει…
Μόνος κι απερίσπαστος.
Κι όταν χωρίς εγωισμούς βρει την αιτία, θα ξέρει τι να κάνει παρακάτω. Και κυρίως τι να αποφύγει να κάνει στο μέλλον.
Σχολείο η ζωή. Σχολείο και οι σχέσεις.
Κι οι άνθρωποι σχολιαρούδια στα θρανία.
Να καρδιοχτυπούν, να προβληματίζονται, να λαθαίνουν, να μαθαίνουν…
Και το κεφάλαιο χωρισμός δεν μπορεί κανείς να το αποφύγει.
Ήταν, βλέπετε, πάντα στη διδακτέα ύλη.
Καταχωρημένο στα sos…
Της Στεύης Τσούτση
https://www.diaforetiko.gr/min-kinigas-mia-schesi-pou-echi-pia-teliosi/
