Πόσες φορές μετά από το τέλος ή όχι μίας σχέσης, καθισμένοι αναπαυτικά μεν αλλά γεμάτοι σκέψεις κοιτάζαμε ατέλειωτες ώρες έξω από το παράθυρο αναζητώντας τι κάνουμε λάθος και γιατί πέφτουμε πάντα στην ίδια
παγίδα!
Όχι των άλλων παγίδα, γιατί εκείνοι πάντα έτσι ήταν και θα είναι, αλλά του ίδιου μας του εαυτού, που πιστεύει και εναποθέτει μεγάλες ποσότητες ενεργείας και συναισθημάτων στους λάθος ανθρώπους ή μήπως δεν φταίνε αυτοί αλλά το πως ζητάμε και τί θέλουμε να δώσουμε…;
Στην αρχή στοργικοί, συγκαταβατικοί, έτοιμοι να μας υλοποιήσουν κάθε επιθυμία, “ετοιμοπόλεμοι” θα έλεγα καλύτερα να μας κάνουν να νιώσουμε διαφορετικά και βέβαια με επιθυμητό αποτέλεσμα να το πετυχαίνουν. Μία ανταλλαγή ενεργείας που έρχεται εις πέρας συμπληρώνοντας μας, όχι όμως για πολύ!
Με τον καιρό, αν και αρκετές φορές όχι χρονοτριβώντας, όλα αυτά αρχίζουν να καταρρέουν! Καταρρέουν σε σημείο να βιώνουμε την ίδια απογοήτευση. Ένα μοτίβο συμπεριφοράς, που το επαναλαμβάνουμε ζώντας το ξανά και ξανά! Δεν έχει σημασία το είδος των διαφορών αλλά ότι συμπεριφέρονται με αλαζονικό τρόπο.
Και εκεί ακριβώς μπαίνουμε στο μεδούλι του προβλήματος…
«Τι μ@λ@κομαγνήτη έχω Θεέ μου.. Γιατί τραβώ πάνω μου όλους τους παλαβούς» Και λέμε για “παλαβούς” σε κάθε επίπεδο και πόσο περισσότερο στο συναισθηματικό.
Πριν αρκετούς μήνες έγινε η μια συνειδητοποίηση και η απαλλαγή όλων τον «ενόχων»… Αυτό δεν σημαίνει πως δίνουμε συγχωροχάρτι αλλά ένα μικρό ελαφρυντικό λόγο «χωρητικότητας»…
Δεν είναι θέμα μαγνητισμού αλλά ενεργειακής ποσότητας. Δεν έχει κανείς λάθος ούτε είναι και σωστός σε αυτή την περίπτωση γιατί ό ένας δίνει απλόχερα πολύ περισσότερο από ότι ο δέκτης έχει ανάγκη. Ο άλλος δεν είναι ότι δεν θέλει αλλά δεν μπορεί να αφομοιώσει όλο αυτό που έρχεται κατά πάνω του.
Απλά υπάρχει μία συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων συνήθως που έχει ιδιαίτερη προτίμηση σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Και ποιοι έχουν αυτό το «ελάττωμα»;
Μα φυσικά οι πολύ δοτικοί χαρακτήρες!
Είναι με λίγα λόγια σαν να προσπαθείς με μία μάνικα να γεμίσεις ένα ποτήρι που χωράει το πολύ 500ml. Η ορμή του νερού είναι τόσο μεγάλη που όσο και να θέλουμε να το γεμίσουμε αδειάζει το ποτήρι, με αποτέλεσμα να γύρνα πίσω και προς τα έξω καταβρέχοντας μας κιόλας! Ακόμη μπορεί να μην γίνει με πίεση αλλά ακόμα και σιγά σιγά με το ίδιο όμως αποτέλεσμα. Να ξεχειλίσει…
Για σκεφτείτε λίγο αυτόν τον παραλληλισμό…
Οι δοτικοί χαρακτήρες από την φύση τους δίνουν όσο περισσότερο μπορούν, χάνοντας αρκετές φορές και τον έλεγχο, με αποτέλεσμα το δοχείο/ταίρι/φίλος να μην μπορεί να δεχτεί μια τόσο μεγάλη ποσότητα συναισθημάτων και πληροφοριών όλων των ειδών. Έρχεται στη ζωή μας, να πάρει όσο πρέπει, για να συνεχίσει. Το ότι έχει μικρό «ρεζερβουάρ / δοχείο» δεν φταίει ούτε αυτός ούτε εμείς. Αυτό είναι κάτι που αυξάνει την χωρητικότητα του με τον καιρό από μόνο του βάση των εμπειριών χωρίς να σημαίνει πως δεν μπορεί να μικρύνει κιόλας.. Είναι όλα θέμα αντίληψης και εμπειριών.
Οι δοτικοί άνθρωποι πάντα θα δίνουν λοιπόν και πάντα θα χαίρονται να το κάνουν όντας «ενεργειακά pit stops”. Θέλοντας και δηλώνοντας το, το προσελκύουν κιόλας επειδή απλά αυτό έχουν ζητήσει από το σύμπαν.
Ζώντας όμως σε μία κοινωνία μπαταριών που καταναλώνονται αχόρταγα από κάθε τι μπορεί να τραφεί από αυτές, αυτό είναι αναπόφευκτο! Δεν χρειάζεται λοιπόν να διαμαρτυρόμαστε γιατί δεν δέχτηκαν από εμάς αλλά να είμαστε ευτυχισμένοι που τους γεμίσαμε όσο έπρεπε δίνοντας τους αυτό που έχουμε εμείς αυτοφυές και συνεχίζοντας εκείνοι την πορεία τους…
Όταν συνειδητοποιήσουμε τι είμαστε και πώς πρέπει να ψάξουμε για το κατάλληλο δοχείο. Όταν ευθυγραμμιστούμε και γνωρίζουμε καλά τι έχουμε να δώσουμε και σε τι ποσότητα, αυτό θα έρθει διπλά μας αναπληρώνοντας ακριβώς την ποσότητα που χρειάζεται και πάντα βεβαία όταν είναι ή ώρα του αλλά και η δική μας…
http://therapywave.eu/
