Αγαπητέ αναγνώστη/ αναγνώστρια,
υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου που ήμουν στο ίδιο σημείο με εσένα. Βρισκόμουν σε μια σχέση που με είχε κάνει να χάνω πλήρως την επαφή με τον εαυτό μου. Μια σχέση που με τύφλωνε και με εξανάγκαζε να ξεχνώ όλα όσα είχαν σημασία για εμένα.
Αλλά όσο περισσότερο το σκέφτομαι τώρα, τόσο περισσότερο πιστεύω ότι ήμουν εγώ αυτή που είχα παγιδευτεί μέσα σε ένα ατσάλινο κλουβί. Κι όμως, εκείνη την εποχή δεν είχα ιδέα τι ήταν το σωστό και τι το λάθος. Επειδή, βλέπετε ήμουν πολύ καλά βυθισμένη στον κόσμο των ψεμάτων ώστε να μπορώ να καταλάβω τι συνέβαινε πραγματικά.
Κι ακόμα πονάω όταν το λέω αυτό, αλλά υποθέτω ότι ήμουν πολύ αδύναμη για να αντιληφθώ τα προειδοποιητικά σημάδια που υπήρχαν παντού γύρω μου. Ή ίσως ήμουν αποφασισμένη να κάνω αυτό το άτομο να με αγαπήσει όσο το αγαπούσα κι εγώ.
Και ίσως, φοβόμουν το άγνωστο. Ίσως, ήμουν πολύ τρομοκρατημένη για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, να αλλάξω κατεύθυνση και τελικά να αναζητήσω το σωστό μονοπάτι που θα με οδηγήσει στο επόμενο υπέροχο ταξίδι μου. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήθελα να παραδεχτώ την αδυναμία μου. Πίστευα ότι ήμουν αρκετά δυνατή για να ξεπεράσω τις δύσκολες στιγμές. Πίστευα ότι όλα όσα βίωνα είχαν επίσης έναν συγκεκριμένο σκοπό.
Τώρα, όταν το σκέφτομαι, δεν μπορώ ειλικρινά να πω ότι εκείνη η περίοδος της ζωής μου με έκανε ακριβώς τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Όμως, ήταν κάτι άλλο που με ανάγκασε να συνειδητοποιήσω πόσο ανόητα φερόμουν στον εαυτό μου. Μετά από πολλά ψέματα που έλεγα στον εαυτό μου, επιτέλους μου αποκαλύφθηκε ότι όσο προσπαθούσα απεγνωσμένα να φτιάξω τη ζωή μου να μοιάζει εξωτερικά με παραμύθι, εσωτερικά πονούσα πολύ.
Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να πιέζω κάτι που δεν ήταν γραφτό να γίνει. Συνειδητοποίησα ότι πολύ απλά δεν μπορούσα να ζήσω υποκρινόμενη ότι η ζωή μου είναι τέλεια, ενώ στην πραγματικότητα ήμουν ένα βήμα πριν την ολική κατάρρευση. Ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι το να είμαι δυνατή δεν είχε να κάνει με το να κρατώ όλο το βάρος του συναισθηματικού πόνου στους ώμους μου. Δεν είχε να κάνει με το να προσπαθώ να διορθώσω κάτι που ήταν σπασμένο. Και το σημαντικότερο, δεν είχε να κάνει με την επιβίωση.
Έμαθα επιτέλους ότι…
Το να είσαι δυνατός/η σημαίνει να έχεις το κουράγιο να φύγεις όταν δεν υπάρχει τίποτα να σε κρατά. Σημαίνει να έχεις την ψυχική δύναμη και τη συναισθηματική ικανότητα να το παίρνεις απόφαση. Σημαίνει να αποδέχεσαι το γεγονός ότι ορισμένα πράγματα δεν είναι προορισμένα για σένα και μπορεί να σου πάρει χρόνο για να επουλώσεις τις πληγές σου. Σημαίνει ότι θα αφήσεις πίσω σου ό,τι σε πονά.
Μια και καλή. Χωρίς γυρισμό. Μού πήρε πολύ χρόνο, αλλά μόλις το συνειδητοποίησα ότι θέλω να κάνω αυτή τη ζωή και να βιώσω όλες της τις εκφάνσεις αντί να είμαι ένας παθητικός επιβάτης περιμένοντας για τη μέρα της κρίσης, ανακάλυψα ξανά τον εαυτό μου.
Από εκείνη τη στιγμή, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα είμαι ειλικρινής με εμένα. Υποσχέθηκα ότι θα εστιάσω σε αυτό που έχει σημασία για εμένα, ότι θα με εκτιμώ περισσότερο και ότι θα είμαι πολύ προσεκτική ως προς το να αποφασίζω ποιος μένει και ποιος φεύγει από τη ζωή μου.
Και έκανα ακριβώς αυτό. Αποδέχτηκα το παρελθόν μου. Αλλά επίσης αποδέχτηκα και τα δυνατά μου σημεία. Βρήκα με κάποιο τρόπο το κουράγιο να αποφεύγω το φόβο για το άγνωστο και να ξεκινήσω μια νέα ζωή. Μετά από πολλές αποφάσεις, πολλές προκλήσεις, πολλά λάθη και λίγες ακόμα μικρές απογοητεύσεις, είμαι εδώ. Και η ζωή μου έχει μεταμορφωθεί εντελώς.
Έτσι, αν είστε απεγνωσμένοι για ένα σημάδι, να ένα. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει σωστή ώρα και τέλεια στιγμή γι’ αυτά τα πράγματα στη ζωή. Ακούγεται τρομακτικό, αλλά είστε μόνοι σας σε αυτό. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να πάρετε μια βαθιά αναπνοή, να πάρετε φόρα και να τολμήσετε το βήμα.
Stephanie Reeds
