Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.
Ποιος σου είπε πως οι άντρες δεν κλαίνε; Ποιος σου είπε πως δεν σπάνε; Δεν γονατίζουν, δεν θρυμματίζουν το μέσα τους σκορπίζοντας το με μία έκφραση, με δύο λέξεις, με κάμποσα δάκρυα που θα τρέξουν στις αυλακιές του προσώπου τους;
Ποιος σου είπε κορίτσι μου πως οι άντρες είναι χοντρόπετσοι και πως δεν τους αγγίζει και εκείνο που θα τσακίσει και εσένα;
Εκείνα που σου είπαν πως οι άντρες δεν κατανοούν ή δεν μπορούν να τα νιώσουν; Ποιοι σου είπαν πως θα πρέπει να είναι πάντα βράχοι και να μην σπάνε ποτέ;
Εκείνοι που σου είπαν κορίτσι μου πως ο κόσμος του άντρα έχει εδώ και αιώνες κολλήσει στα αβαθή, ίσως να είναι και εκείνοι που προωθούν το πρότυπο-κακέκτυπό του. Εκείνο του σκληρού, του βαρύ και του σχεδόν φονιά.. Αλλά ακόμη και αν συναντήσεις αυτούς, να ξέρεις πως και εκείνοι νιώθουν αλλά καθοδηγήθηκαν στραβά.
Ο κόσμος του άντρα κορίτσι μου, όσο και να μην πιστεύεις, είναι βαθύς και εκεί θα μένει πάντα, στον βυθό, στα υπόγεια, στις τάφρους του θα κρύβεται, γιατί εκεί ασυνείδητα τον τοποθέτησαν από νωρίς. Εκεί του υπέδειξαν από νωρίς πως θα πρέπει να τον κρύβει και να κρύβεται, να τα λέει πάντα μισά και τα άλλα μισά να τα καταπίνει και να τα θάβει μέσα του. Πως τα κομμάτια του δεν είναι όλα για βιτρίνα και τα εύθραυστα θα πρέπει να τα καταχωνιάζει πάλι μέσα του και τη νύχτα στο κρεβάτι του να τον κατατρώνε σιωπηλά.
Λανθασμένα πρότυπα και ανάγκη για επιβολή, αλλά με τον χείριστο τρόπο, τον καθοδήγησαν και τον καθοδηγούν ακόμη σε λαβύρινθους με Μινώταυρους αθάνατους που τον παρακινούν και τον δασκαλεύουν να μην είναι άντρας αλλά ανδρείκελο! Υποχείριο και φερέφωνο μίας φανταστικής εικόνας πρότυπο που μόνο ανασφάλεια και συναισθηματική εγκράτεια τους προσφέρει.
Δύσκολη δουλειά που μόνο εκείνος γνωρίζει αλλά και θα πρέπει να διαχειριστεί κάθε μέρα. Βάλε το χέρι σου βαθιά και φτάσε την ψυχή του, χάιδεψε και γαλήνεψέ την, αφουγκράσου την και μίλησέ της. Κοντά, σιμά, δίπλα ή αντικριστά, μες στα μάτια μιλά της και αυτή θα καταλάβει.
