Πήρα μολύβι και χαρτί να γράψω όσα με καίνε βαθιά μέσα μου. Όσα ανείπωτα τρυπάνε την καρδιά μου, όσα δεν τόλμησα ποτέ να ξεστομίσω και καταστρέφουν το “είναι” μου.
Όσα λόγια σου χρωστάω, αλλά δεν σου είπα ποτέ… Επικράτησε η λογική ή ο εγωισμός; Φοβήθηκα μη και λυγίσω μπροστά σου ή τρόμαξα κι εγώ η ίδια απ’ όσα πλημμύρισαν το μέσα μου; Δεν μίλησα την ώρα που με “πυροβολούσες” με τις λέξεις που συνόδεψαν το αντίο σου κι έμεινα πίσω μ’ ένα “τσουβάλι” σκέψεις που βαραίνουν ακόμη την ψυχή μου.